state of being, 11 november 2023

nu zit dat toneel-projectje van deze week, "het geheim van stuivenberg", er ook weêr op. jammer. was om te beginnen zeer handig: het podium lag tweehonderd meters van myn voordeur. bovendien zeer geborgen: gewoon met één goeie vriend en drie goeie vriendinnen, tezamen lekker spélen, meer niet. plus, ten slotte: het was een waarachtig succes, iedere voorstelling opnieuw. met kinderen kan je niet liegen. als die het niet plezant vinden, dan breken ze het kot af. toch zéker de kinderen van antwerpen noord.

    dat toneelstuk is een detective; op het einde tonen we aan, dat de zombie de grote schuldige is; maar na de voorstelling kwam er een kind naar my toe, zeggende: "jullie vergissen jullie, de zombie heeft het niét gedaan, ik weet zéker dat de heks het gedaan heeft - dat kan ik zelfs bewyzen!"

    dus - inderdaad; als zo'n toneelproject voorby is, dat stemt toch weêmoedig...

rocco james conan heeft vandaag, wel tezamen met een heleboel andere kinderen, meêgespeeld in een scène voor "de ideale wereld"...

wanneer ik dit alles noterende ben, is het, zoals jullie al vermoed hadden, vrydag-avond, halfzeven, en sta ik er zéér goed voor, kan niet beter zelfs; vandààg niet optreden, maar ook morgen niet optreden, en nergens naartoe ook niet. echt "weekend". jammer dat ik geen zestien meer ben, en jammer dat ik al een relatie heb ook. anders zou ik nu "uitgaan", van het ene cafétje naar het andere, op zoek naar een grietje om op de parking by de danszaal te kunnen staan tongkussen, in vrydagse klamme motregen... en dan terwyl onder haar blouse grypen, met één hand haar beha losknopen...

    -- neen, meneertje cunningham...

volgende week woensdag komt op "tseef leeft" ene maxine michiels optreden, dwz een van de zeventien dochters van paul michiels. dinsdag dan weêr, in de aanstaande dinsdagclub, krygen we hans de booij nog eens op bezoek. gaat echter een klus worden om die propvolle casting op orde te krygen, daar begin ik subiet aan.

    -maar dat is een van de zeer weinige werkjes die ik toch echt grààg doe; zo'n programma, eens alle namen gedetermineerd zyn, uiteindelyk werkelyk in mekaâr steken...

cindie dan toch een parkeerboete... 

ik vroeg aan pierrette: "kan jy op commando tranen maken." en, inderdaad: 30 seconden later rolden er tranen over haar wangen. 
    méér dan dat: ze scheen gegrepen door een oprecht manisch verdriet dat my de schrik om het hart deed slaan - omdat het leek alsof ze daar niet meer uit zou geraken.
    gelukkig; dan lachte ze weêr...