vyf jaar en zes maanden lang heb ik les gegeven, engels en nederlands, de eerste paar jaren deed ik wel 18 uurs per week, wat toen myn hele bestaan doordesemende; dit jaar deed ik nog maar 5 uurs per week - maar: nog stééds blyf je dan, zélfs met zo'n beperkte rooster, permanent en onafgebroken aan een touwtje hangen; met teambuilding-vergaderingen, met een lawine van smartschool-berichten. maandagavond zag ik myzelf, tot myn eigen verbazing, nederig en voorzichtig, via een e-mail, myn ontslag indienen, en dinsdag ben ik voor de laatste keer naar myn leerlingen gegaan, teneinde die nog één keer les te geven en dan afscheid van ze te nemen, wat best aangrypend was. ("meneer, jy bent de enige leraar die niet als een robot voor ons is." ik verontschuldig my tegenover myn gewezen collega's maar dat mailde een van die leerlingen my die avond...)
heden ervaar ik schrik om het verlies van die financiële stabiliteit... en als een gevolg daarvan ook schuldgevoelens, onafheid en onrust... in principe moet ik my bovendien ook "verlost" voelen; ik kreeg myn lessen gewoon niet meer voorbereid en by iedere oproep tot administratieve hoogvlucht sloeg de schrik my om het hart; en toch: "zich bevryd weten" is iets anders dan "zich opgelucht voelen". daarvoor heb ik tevele monden te voeden.
anderzyds: vanmorgen kon ik mollie naar school ryden, dat zou ik anders niét hebben gekund; dus: dat was wel een gevoelen van deugen... geld hebben voor je kinderen is alles, maar misschien is tyd hebben voor je kinderen zelfs nog méér... ik weet het niet, we zullen zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten