state of being, 2 januari 2025

rond halfzes snachts thuisgekomen, na die prachtige eindjaarsgig - dank, allen! wat een vertier, echt té gek dat dit kan bestààn...

    ik doe m'n jas uit en ruim m'n spullen op - ik werk altyd àlles meteen dezelfde dag nog helemaal af; omdat de volgende dag, over in het land, weêr andere besognes over ons worden uitgespuwd.

    myn beenwarmers, de doos met de blauwe jetons, et cetera.

    en dan ineens: godverdomme??

    ??

    !!!!!!

    inderdaad, al myn cashgeld - bleek - te zyn gestolen??

    of hoe of waar??

    niet alleen al dat cashgeld van de voorbye avond - ook het wisselgeld - alles??

    geld is niet àlles, maar: een faillisement is toch niet echt een lachertje, niet echt, zeker niet als je kinderen hebt, maar ik neem aan ook niet voor mensen die géén kinderen hebben...

    alles blyven en blyven uitzoeken, alles tweehonderd keer doorzoeken - de auto terug in, rond halfzeven smorgens, totààl opgefokt aan zeventig in duur terug naar het clubhuis - alsof het daar nog niet genoeg was geweest... ook daar alles, alles, àlles ondersteboven zoeken - in het lykbleke licht van het nieuwste jaar...

    niks...

    weêr thuisgekomen - ik ben kapot. ik ga eraan. het regent rekeningen - en ik heb niks meer, niks meer. alleen al die monstrueuze rekening van de brouwer - ik... ik pàs niet in deze wereld, ik kàn gewoon niks goed doen, ik moet DOOD; wanneer had ik, echter, in de dinsdagclub, daarjuist, die kassa dan onbewaakt gelaten?, toch niet één halve seconde?, maar ja het was, inderdaad, zo verdomd lààt, en iedereen anders deed zo dronken en zo krankzinnig; ik kryg het gewoon niet gereconstrueerd, wat er gebeurd kan zyn.

    dat doet er ook niet toe, het eindresultaat blyft hetzelfde.

    luv gaan wakker maken.

    "hey, luv... sorry..."

    "wat?"

    "ik moet dood. ik werk té hard en ik zink alleen maar dieper en dieper weg onder de grond. ik heb geen plaats in deze wereld, er is hier niets dat ik kan doen, er is voor my geen énkele uitweg."

    etc.

    opniéuw, plotseling koortsachtig, myn kleêren aan; de fiets op; naar waar myn broêr woont; met een zaklampje gaan schynen de raampjes van de automobiel van myn broêr, die my, immers, naar huis had gechauffeerd, na de gig.
    niks.

    ik had gedacht: misschien in zyn auto uit myn rugzak gevallen?
    natuurlyk niet, zot.

    een combi passeert. "wat ben je aan het doen!" ik leg het ze uit. ze geloven me wel, maar ze blyven toch erby zitten kyken totdat ik weêr voortmaak.

    "ik kàn niet slapen."

    ik kon gewoon niet in slaap geraken, totààl opgefokt. (nu snap ik wat ze bedoelen als ze zeggen dat oudjaar een opgefokt gedoe is.)

    luv heeft, blykbaar, wist ik niet, xanax in huis, namelyk tegen haar vliegangst.

    die werkten wel.

    eindelyk inslapen. rare dromen maar toch slapen...

    

p.s. het is wel weêr in orde, één bepaalde dinsdagclubber wist me, de volgende middag, vandaag, zeer netjes te melden waar die dollars ergens verborgen lagen...

    nêstor, dank!!...