daarstraks aan zee. veel geslapen. nauwelyks gewandeld. hier en daar wat gelezen. hier en daar wat geknutseld. ad nêstor op de vensterbank gezet, zodat de zon van de zee met zyn telepathische almacht zou kunnen mêleren. is kinderachtig maar ook het kinderachtige heeft recht op bestaan.
heden alleen thuis in antwerpengrad, met de kinderen en luv nog ginder aan zee. goed voor pitouche, die kon weêr even praten - héél soms kan pitouche twee of drie, vier woordjes spreken. dat duurt dan maar een paar vreemde seconden, en dan weêr vele maanden aan één stuk door helemaal niets meer. nu zei ze: "waar was jy!" en "die deur klemde." dat was alles. je blyft hem dan nog allerlei vragen stellen - maar niks meer.
subiet naar het salon, de piano al gaan brengen, dan moet ik dat morgen niet meer doen.
tot straks, allen!...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten