state of being, 4 juli 2025

myn autokoffer stond, na een zoveelste laden- en lossen-sessie, nog wyd-open, toen ik, in zyn achteruit, de auto weêr dieper de garage in wilde ryden. resultaat: brafff!!!!-, garagepoort kapot. een half openhangende valdeur nu.

tweede resultaat, een dag of twee later: een zombie-junkie die ik daarjuist nog, rond een uur of twee uur snachts, nog precies op tyd kon terugfluiten. vooral heroïne-junkies worden door dat soort spelonken werkelyk aangezogen.

luv ondernam de dag daarna, dwz gisteren, een juist iéts te grote bocht met de wagen; op die manier een hoge drempel hebbende aangebotst. resultaat: band kapot.

die beide accidenten zyn een rechtstreekse vrucht van de voorbye hittegolf. echt hét soort typische accidenten voor by zo'n belachelyke temperaturen.

tezamen naar de banden-garage. dat is onze "quality time".

rocco james conan vandaag op voetbalcamp. hy had er weinig lol aan. omdat hy de gehele dag lang door een schoftje in de groep, werd afgedreigd en geïntimideerd. als dit morgen niet is opgelost, ga ik de naam en de titel van die organisatie eens serieus wereldkundig maken - dit echt op absoluut niks trekkende. ik bedoel: het trekt op niks, lezers, dat die leidinggevenden niet in de gaten hebben wat er gebeurt op hun veld. zo kan iederéén wel een camp inrichten, makkelyk zat!
    fuckheads...

mollie dan weêr, is reeds een paar dagen na één doende, de gehele franchise te bingewatchen, die is getiteld "final destination" - zéér uitzonderlyk, vroeg my zelfs, één van die films tezamen met haar te bezien?? een tikkeltje vreselyk, zuiver een opeenvolging van huis-, tuin- en keuken-horror; twee vriendinnen die opbranden in een zonnebank, een stel vrienden in een rollercoaster waarvan hun wagentje opeens losbreekt, et cetera.

wanneer ben ik gelukkig? als er veel geld op myn bankrekening staat. wanneer ben ik depressief? als er weinig geld op myn bankrekening staat. ik schaam my, mensen, om die materialistische grondbodem, maar tot zo'n erge harlekyn-aan-touwtjes ben ik geworden.

    ik kan er niks aan doen; ik moet een berg op - om één halve euro ryker te worden; ik hoef maar, op die top, zonder geluid te maken, te glimlachen - om meteen vyfduizend euro armer weêr terug naar beneden te komen.

vannacht sliep ik voor de eerste keer in zeven dagen tyds nog eens in myn bed, in myn slaapkamer aldus, in plaats van in de zetel in de benedentuin. de lucht in de tuin is beter, maar in myn bed kan ik myn armen en benen tenminste volledig uitrekken.

vanmiddag was ik eventjes in de slegte, ook dat. geen slechte vangst voor myn verzameling punk- en new wave biographieën, trouwens; o.a. "touching from a distance", door de echtgenote van ian curtis, daarin ben ik al in aan het lezen geweest en dat is echt fenomenaal mooi geschreven; en voorts ook de standaard punk-monographie "england's dreaming" - al ben ik over dié publicatie, door toedoen van johnny lydons opmerkingen daarover, sceptisch.

    jan de smet was ook in de slegte, afdeling antikwariteiten.

    wat niet wegnam dat my opnieuw die zeer specifieke soort van angstaanval overkwam, algauw.

    wat wel, alles byeen, minder verontrustend is dan wel gewoonweg interessant. ze zyn niet zo héél erg, die angsten-in-boekhandels: omdat die gevoelens van beklemming toch ogenblikkelyk weêr weg zyn, meteen van zodra ik uit die boekenwinkel ook weêr buiten ben gestapt.

    dus voor studie-materiaal is dit eigenlyk een gedroomde situatie. misschien wel eens een project: een tydlang dagelyks of zo, in een boekenwinkel naar binnen stappen - alleen maar met de bedoéling, inderdaad, om die angst die me dan overvalt, nader te kunnen analyseren... - wel zonder de ambitie, het langer uit te houden dan ik het natuurlykerwys aan kan!!!

    maar ik merk nu dat ook nog maar zuiver de reminiscentie aan die angst zeer onaangenaam is - laat maar!

ook een superster is soms radeloos. ik mag dan wel de blueface zyn, vele, vele fans van my; ik mag dan wel aldoor ontsnappen aan dé tredmolen van onze keiharde shit-maatschappy - toch moet ook een superster als ik soms wel kicken tegen de pricks...