ad valvas

daarjuist goed gegigd in zele, de zekere touwslagersgemeente by de durme.

    je zou dit voor een plek als zele misschien niet automatisch en als vanzelfsprekend verwachten, maar dit culturele centrum is dus kolossaal groot, goed voor 2000 inzittenden. toch gaven de slechts zeventig aanwezigen in de praktyk, geen desolate indruk. alles kwam goed over.

    johan en jean paul waren de voorbye dagen hun lezingen zogezegd aan het "inkorten" geweest - maar ze spraken exact even lang als altyd. vooral johan is zo'n erge babbelkous, dat zogezegd "inkrimpen" voor hem de enige manier is om niet vanzelf uit te breiden. dat is grappig, want in zyn bespreking van "through the looking glass", het twééde boek over alice, vertelt-ie er zelf over, hoe alice in het land achter de spiegel, waar zy terechtkomt, snel vooruit moet lopen: om in ieder geval te kunnen stilstaan, in plaats van achteruit te schuiven.

    morgen moet ik vroeg op, ik ga voor één keer van myn lief mogen vreemdgaan in een stad ver weg - en vandaag ga ik laat naar boven (het is immers nu reeds halfvyf in de koude nacht...); dus heden, vrienden, alleen deze "ad valvas".

    het goeie aan zo'n "ad valvas" is, my dunke, dat je hierby in ieder geval wél zeker weet dat het, godlof, geen "repost" betreft...

    ad valvassen zyn altyd uniek.

psychocandy.

    iedere dag armer dan één dag tevoren.
    zeg hardop: "die naam is dynamisch."

    een elpee getiteld "muziek om by te blowen."

    merken dat je je gsm kwyt bent, is niet erger maar toch lastiger dan vernemen dat er een goeie vriend van je gestorven is. het ergste is echter, je realiseren dat die goeie vriend van jou die gestorven is, jouw gsm had.

gisterenmorgen by het prilste krieken van den dag, om acht uur smorgens, in het "stadsloket" naar binnen gewandeld, in het harmonie-park, voor een nieuwe pas. tezamen met luv, omdat ik zo'n soort dingen niet meer alleen kan. binnenin een relatie word ik altyd per halfjaar alsmaar meer gehandicapt. als ik een vrygezel ben, leef ik toch iéts meer zelfstandig, en kan ik in myn eentje een vliegtuig nemen. binnenin een relatie "laat ik my gaan", en kan ik na een tydje zelfs geen brood meer in de winkel gaan halen...

    anyway, dat schitterende, griekse gebouw middenin het nachtelyk benevelde prachtige park oogde ongewoon plechtig en verheffend-sereen; daarzo, zy aan zy met luv, naar binnen te schryden - dit voelde zo hypnotisch, dat ik myzelf, in alle ernst, hoorde zeggen, dit volgende, lezers: "onderhand vind ik, opeens, dat het tyd is geworden - om te trouwen."

    voor de kerk dan zelfs - maar dan gelyk ook voor niets minders dan de kathedraal, anders begin ik er niet aan.