door Robert Baeken
78.
PAUL
Het denkbeeld als zou de wereld de uitdrukking zijn van complete chaos berust op een vergissing, redeneerde Paul. Alles wat rondloopt, bezit een as van symmetrie. Een vlinder bestaat uit twee elkaar aanvullende helften. Deze levenslijnen hebben zich in alle mogelijke kleuren en vormen vertakt en houden, zoals men kan zien, nergens op. Verder heb je allerlei wonderlijke ontmoetingen, gewaarwordingen, immateriële toestanden, en daarin wordt een bewustzijn geboren of niet.
Laatst had hij zo'n wonderlijke ontmoeting. Vanessa was thuisgekomen. Zij wilde Katia zien. In afwachting dat het kind van school kwam, ging ze in de fauteuil zitten, schudde haar kapsel naar achter en vroeg hem een borrel. Door haar te zien, fris en als voor de eerste keer, slaagde Paul erin zijn emoties te beheersen. Voor hem zat een smaakvol geklede dame. Elke ontmoeting is wonderlijk, dacht hij voor de eerste keer. Aan dit fenomeen ontlenen zij hun diepere betekenis en verborgen kracht. Er zorg voor dragend dat haar beeld bij hem geen sporen naliet, vergeleek hij zijn ervaring met de aanraking van een voorwerp op een stukje huid. Zoals hij met haar sprak of naar haar keek terwijl hij luisterde, ondervond hij niets dat een oorzaak kon zijn van vreugde of verdriet. Nochtans besprak ze haar besluit om van hem te scheiden. Paul had geen bezwaar. Vanessa betuigde haar tevredenheid. Door zijn toestemming zouden ze heel wat gerechtskosten besparen. Hij bekeek haar nog eens goed. Het zag er niet naar uit dat ze zich over kosten zorgen hoefde te maken. Omheen haar pols zat een gouden armband.
‘Moet je niet weten wie hij is?’
Die vraag had hij verwacht. ‘Laten we over Katia praten. Wat gebeurt er met haar?’
‘Ze komt bij mij. We zullen een regeling treffen.’
Nu wordt het schijn tegen schijn, leugen tegen leugen, dacht Paul. Zij durft er niet voor uitkomen dat zij nooit veel om haar dochter heeft gegeven. Hoewel hij niets zei, - wettelijk zou hij het hoederecht toch nooit krijgen, - misprees hij haar besluit.
Later, toen Katia van school kwam, stelde hij vast dat hij Vanessa's gevoelens voor haar dochter had onderschat. Onthutst zag hij hoe ze het kind met tranen in de ogen tegen zich aandrukte. Het vermoeden welk verdriet ze de laatste weken als tol voor haar leven in ongehoorde luxe had doorgemaakt, drong zich op. Paul raakte er stilletjes van overtuigd dat zij, als ze het eerlijk zou toegeven, liefst terug zou keren, maar dat haar angst voor gezichtsverlies, dit belette. Uit consideratie voor haar gevoelens, trachtte hij haar in hun volgend gesprek zoveel mogelijk te ontzien. Maar na haar vertrek groeide opnieuw het wantrouwen dat hij er ferm was ingeluisd.
Zo had hij verwacht dat Vanessa wekenlang zou wegblijven. Vandaar zijn verwondering toen zij tegen het donker al opnieuw aanbelde. Aan de deur stond een verlaten katje met radeloze blik. ‘Wat is er?’
‘Er moet iets gebeurd zijn,’ mompelde ze.
‘Ruzie gehad?’ Paul weer.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten