state of being - 6 juni 2011

waarin vitalski de week nakykt, dewelke hem naar de première stuwde van zyn nieuwste, reeds als briljant gesmaakte "toneelstuk over alles"; teneur: warm, hypnotisch; teneur: allegro ma non troppo, fermate.

ik betrek, voor even, een nieve kamer, alweêr, en dat is zeer goed voor de meditatie. het beste dat een schryver doen kan, is ieder halfjaar in een andere stad gaan wonen, waar de geur van verse stopverf hem telkens opnief een nieve roman influistert; al moet ik toegeven: heden gaat het om een verhuis van zes meters, van myn slaapzolder naar de schuins overdekte prachtige mini-loft daar recht tegenover - en ik mag niet zeggen "myn" slaapzolder; dit alles het ryk zynde van koningin luv en prinses hazenslaap; ik huis onder hun dak ("prinses hazenslaap", zo heet mollie, die twaalf keer per dag één kwartier slaapt. verdeel en heers...)

    hier ben ik, omdat in myn eigen pand, in de lindeboomstraat, myn beste vriend martinus wolf is ondergedoken, opgejaagd als hy is (zyn bedaagde leeftyd ten spyt) door zyn ingewikkelde liefdesperikelen; zyn twee zuigelingen by twee verschillende vrouwen en zo, ik hoop dat maria magdalena eindelyk eens voor hem bidden wil...

    de voorbye week was kolossaal; alleen al het feit dat myn collega in het toneel johan petit en ikzelf nu zomaar, vry en gratis zelfs, kunnen beschikken over die toch monumentaal te noemen ruimte "zaal harmonie" is onbevattelyk; een splinterbom aan energie die ons zes dagen lang twintig uren per dag in het getouw doet blyven, voor zes voorstellingen op zeven dagen tyd - voor, ook nog eens, aldoor subliem volk over de vloer: krankzinnige vrienden, beeldschone vriendinnen, twee of drie opera-fantomen en dan ook nog eens een hele resem beroemdheden; te mogen sms'en met philippe geubels, levend advies te krygen van wim helsen, op een terrasje te blyken te zitten met links bart van nuffelen, wiens boeken op het ogenblik worden uitgebracht in mexico en in scandinavië, en rechts van my bart van loo, wiens allernieuwste frankryk-trilogie op drie weken tyd is uitverkocht; en dan werd ik ook nog eens, op het einde, de zaterdagnacht, in café thalamus opgepikt door bent van looy - op de keper dé grote superster onder myn vrienden; heeft zomaar, van de autofabrikant zelf, een range rover cadeau gekregen, speelt in clubs in oslo en new york en alle meisjes willen met hem op de photo; en toch: hy zit op myn fiets achterop, ik trap hem naar café de kassa op de ossenmarkt en neem dan expres zoveel mogelyk hobbels... een voorrecht om tussen die titanen te mogen hangen, en dan zelf de rol in te vullen van kleinste garnaal. want ook daar moet iémand voor tekenen, en dat frakje past my als gegoten...

    hoewel: bart van loo attenteerde my erop dat myn autobiografie, "ik slaap als een croissant", in de week van verschynen op nummer 5 stond in de boekentop-10 van knack; zelfs myn uitgever was daar niet van op de hoogte denk ik...

    "een toneelstuk over alles" is voor myzelf het beste theater dat ik ooit heb gemaakt, al komt het ding erg eenvoudig binnen, dus niet huzaarachtig. maar je lacht je scheel, een raket van geniale moppen -- en toch is het een filosofisch ding, er zitten alinea's in van een prozaïsch gehalte dat ik my tot dusver nooit permitteren kon; dankzy het tegenwicht van myn collega; plus ik verleg ook myn grenzen wat betreft debiele gezichten trekken.

    het stuk zal, overigens, nooit "af" zyn. goudaders zinderen onder de tekst, mochten we niet automatisch vooraan schrappen telkens we achteraan uitbreiden, dan hadden we op de duur, wanneer het Toch werd voltooid, een stuk van vyftien uur.

    vandaag communiefeest in turnhout: flore baeken, de jongste dochter van myn broêr thomas... myn grootmoeder, naast my aan de eettafel, heeft mollie op haar schoot... eerstgenoemde is onlangs, by het lezen, een paar minuten lang "weg" geweest, gelukkig is ze teruggekomen... uiteraard van dé allermeest onschatbare waarde: dat de overgrootmoeder en de achterkleindochter elkaâr kunnen vasthouden. myn grootmoeder wees op my, en op myn zus, en op myn broêrs, en op myn moeder en myn neefjes et cetera, en telkens zei ze:"dié zou er zonder my niet zyn geweest... en dié zou er zonder my niet zyn geweest... en dié... en dié..."    

    met een béétje geluk word ik ooit nog grootvader, doch overgrootvader, die kans is gering. zy het toch ook weêr niet echt onmogelyk...