extract

"goethe verliefd"

- de eerste alinea

Met een geamuseerde blik in zijn bejaarde twee ogen deed op 12 april van het jaar 1813 de wereldvermaarde schrijver Wolfgang Goethe, terwijl die eventjes stopte met ijsberen door zijn werkkamer, een intrigerende uitspraak, zoals die na enig aarzelen werd genoteerd door zijn secretaris van dienst:"Het is een zeer aangenaam gevoel wanneer een nieuwe hartstocht in ons opbloeit nog voordat de vorige helemaal is verzonken. Zoals," ging Goethe voort, "De hemel het mooist is wanneer de zon al opkomt terwijl de maan nog niet helemaal is ondergegaan." "Maar misschien," probeerde die secretaris bescheiden, "Is zoiets toch ook een beetje laf... Iets niet durven te beëindigen, zolang er geen vooruitzicht is op iets anders..."

    Hier nu dacht Goethe eens over na. Hij kwam tot geen slotsom, maar merkte hoe zijn blik vanzelf, door het smalle venster vlak voor hem, een eigenaardige vlucht ondernam, langs de goed verzorgde bloementuin, de weemoedige notelaar, de wolkenhemel van waterverf. Goed veertig jaar geleden gebeurde het - (et cetera; loop vlug naar het station in uw buurt...)