iedere dag iets nieuws, nu al een jaar lang, en vandaag, op de valreep van myn eerste verjaardag (= binnen één dag!), heb ik het my, misschien om de eer te redden, eigengemaakt om overeind te gaan staan. aan de eerste treden van de houteren trap of aan de driezit, doch vooral aan de tralies van myn witte parkje (voor hollanders: een parkje is een "babybox"...) het ambetante is wel dat de impuls om overeind te gaan staan zelfs plotsklaps zo overweldigend is, dat het al niet meer in my opkomt om in dat parkje ook gewoon nog eens te blyven zitten, zoals vroeger; ineens is het of ik overeind moét staan. ook tydens het televisie-kyken: ik moét, zo lyk' het, my op myn voetzolen omhoog drukken... als ze my lieten doen, ging ik staande het bed in, tot ik staande in slaap viel...
in de klappeistraat is myn grondterrein ook uitgebreid, ook sinds vandaag. en wel dankzy het gegeven ik, sinds vanmiddag, ook het verhoogje àchter de keuken kan overklimmen, teneinde als zodanig terecht te komen in de wasplaats. waar ik graag vuile onderbroeken over myn kop trek. alleen jammer van de koude vloer, ik zou myn sluippartyen beter tot het warme tapyt moeten beperken. maar dat besef ik pas te laat. als ik op het einde van de dag een niesorkaan onderga...
dus: 7 februari: myn verjaardag... we hebben al een maand lang iedere middag geoefend: myn ma, luv, zet my een kartonnen kroon op (wat heb ik daaraan - een kroon van karton), en zingt dan kinderachtige verjaardagsliedjes - goed, ik zal dat maar meêspelen zeker?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten