zeer vroeg opgestaan voor een bezoek aan de tandarts. echtwaar. nu nog twee keer en dan is het écht voorby. klaarblykelyk gaat het nog over de kleur voor die nieve tand. my lykt die helemaal goed, doch een professioneel heelkundige ziet dat anders. het meubel dient één fractietje donkerder te worden geverfd, het springt er anders, zegt 'ie, te hard uit...
daarna meteen weêr thuis... te laat om terug in bed te kruipen, te vroeg voor basket. urenlang volstrekt bewegingloos maar toch slechts half aandachtig liggen lezen in "het labyrint van de wereld" - een biografie betreffende umberto eco, doch minder over zyn reële bestaan dan wel over, in de loop der jaren, de ontwikkeling van zyn gedachtengang. de man, de verbluffende intellectu-robot, heeft veel van borges gejat doch mist diens visionaire zegging. wat er wel niet toe doet...
onderwyl ik de baby op myn schoot heb en het winterse zonnelicht zich langs de bewegingloze middag zie strooien, in de geruisloze zetel en met, tegenwoordig, myn haar dat goed ligt en de chauvage die haar werk doet, schynt er my een postkaartje te willen bereiken van myn aloude vriend john jespers. na, by volle maan, een stormachtige ruzie met zyn vader in het midden van de nacht, is hy, schryft hy me, met zyn reusachtige hond en zyn halfkapotte circuswagen in één trok naar frankryk gereden, waar hy nu bivakkeert in de braakliggende achtertuin van een zyner vele, levensgevaarlyke ex-vriendinnen. zyn vraag is of ik zyn spullen van hem, die nog by my liggen, incognito in houteren kisten zou kunnen vooruitsturen naar een of ander adres in, ziehier, zuid-tunesië. where have all the raspberry's gone...
ik leef niet meer echt, ik beweeg my aanhoudende tussen kinderkamer en bibliotheek en weêr terug. en daarmeê gedaan. maar ja, de geile meisjes met wie ik vroeger dolde, hebben zelf intussen ook een man. de kroegen stoten my af, drugs kryg ik niet meer verteerd en de wilde roem zelf heeft my in de steek gelaten lang geleden. dit is wel mooi van umberto eco, sprekende over thomas van aquino:"enkel nog, hevig wroetend, in een afgezonderde hoek letters zitten verluchten, niet eens meer wetende: is dit voor de wereld of voor myzelf, of voor de wereld van morgen pas misschien." over de in de middeleeuwen onuitgesproken maar desondanks ook toen reeds aanwysbare geneugte van zuiver verstandelyke naarstigheid...
ik hoop dat jullie dit soort state-of-beings verteerd krygen...
2 opmerkingen:
we doen ons best Vital...
Klinkt toch héél gezellig.
Een reactie posten