column streekkrant editie kempen dees week

CAHIER DE BROUILLON

Hoogstraten Viert Hoogtij

Mijn vader is een grote fan van crème-glaçe, wat vast en zeker iets te maken heeft met het feit dat hij vijf kinderen heeft. Geen betere manier om eindelijk, uitzonderlijk genoeg, een kwartiertje stilte en rust in huis af te dwingen, dan door elkeen een stevige dame-blanche te serveren. Inmiddels zijn alle kinderen het huis uit, maar die drang naar af en toe een gezond koud ijsje is bij hem blijven hangen. Omdat het tegelijk zijn verjaardag was, nam ik hem vorige week mee naar Hoogstraten, niét om te gaan kijken naar het geboortehuis van Lieven van Gils aldaar, noch voor een rondleiding door de eigenaardige, zogenaamde Salm-Salm Molen, maar wel om er een stapje binnen te zetten in "Het Zoete Begijntje", hét splinternieuwe ijssalon, tevens het alleréérste ijssalon van Hoogstraten ooit - tenminste, naar mij werd medegedeeld. De crème-glaçe verdiende er effectief veertien sterren op tien, wat geen wonder is, vermits de prille uitbaatster haar brevetten verdiende aan de beroemde "Gelato University" in Italië.

Bij het voldaan weer naar buiten schuiven, werden wij evenwel danig opgeschrokken door een opmerkelijk hard rumoer. Vloog er ondersteboven een helikopter over (wat ik dan wel eens had willen zien...), of stortte het Begijnhof in? Neen, er was weer een feestje gaande in de Cahier de Brouillon. Dit legendarische podiumcafé is reeds sinds 1981 een van mijn favoriete uitgaansplekken. Zowat de integrale Vlaamse muziekgeschiedenis heeft er op de planken gestaan, en juist omdàt het er niet zo groot is als, pakweg, het Sportpaleis, druipt de sfeer er geheid tegen de muren aan. Alle klassiekers uit de jaren tachtig, zoals The Neon Judgement, Nacht Und Nebel en The Klinik, gaven er onvergetelijke concerten weg, maar net zo lief ging deze pub wel mee met haar tijd. Onlangs speelden dEUS Mauro er ook, en ja: ook ikzelf, Vitalski de Nationale Nachtburgemeester, kwam er, een halfjaartje geleden nog maar, het beste van zichzelf staan geven.

Maar vorige week was het dus, tot onze verbazing, de beurt aan de onklopbare superster Alex Agnew, niét solo met zijn humorpakket, maar wel in groep, namelijk met zijn zéér heftige hardrockband Diabolo Blvd. Heel even deed de Cahier ons denken aan de kleuterschool "De Regenboog" in Geel, in die zin dat er ook hier, door de fans, een ganse nacht lang op voorhand werd aangeschoven, uit schrik anders geen plek meer te hebben. Wijzelf konden langs de zijdeur naar binnen, maar mijn vader wilde liever voort. "Doe mij maar een potje Mozart," zo sprak hij kordaat. Mij ook goed, maar het mag gezegd: in de Kempen zijn de kleine, fijne clubs zijn het meest heldhaftig en avontuurlijk. Denk ook maar aan, op de Antwerpse Steenweg, het onooglijke café Biebob, waar ooit zelfs de levende legende Iron Maiden concerteerde, voor een publiek van hooguit honderd man. Al is er nu wel tweeduizend man aan het zeggen dat ze er ook bij waren...