schetsen van victor glorieux

hier genoteerd niet zozeer voor de lezer als wel voor myzelf;
die zes of zeven lezers die zich er toch wél aan wagen, vergeef my alles, de dt-fouten etc.












rond zeven uur à halfzeven zyn de vrienden van victor glorieux naar binnen gesijpeld in de quinten matsys in de moriaanstraat... (dit hier zou misschien kunnen beginnen na een soort "pauze"; als de aanvang van een "tweede helft")

IN DE QUINTEN MATSYS

myn allergrootste fan is elvis presley.
omdat met elvis presley alles is begonnen.
dus daarom is elvis presley zonder twyfel
myn aller, àllergrootste fan.

maar john lennon vind ik ook formidabel.
toch zeker john lennon voordat hem wier doodgeschoten.
en van hem heb ik altyd
deze levensfilosofie onthouden:
op een moment zegt hem: vic,
life is what happens while you are busy making plans.
daar moet ge maar eens goed over nadenken.

ik zyn al jaren gestopt met drinken
maar ik begin te vrezen
dat er in dat stoofvlees dat ze ons hier hebben gegeven
belachelyk veel alcohol hebben gegoten,
ik kan niet meer op myn benen staan

en als ik ullie allemaal hier zo zien zitten
dan moet ik eerlyk zeggen dat john lennon gelyk heeft;
wat hier nu gebeurt,
waar en met wie dat ik hier nu aan tafel zit,
dat heeft hier dus niks te maken
met wat ik op dees zelfde moment
echt aan het doen zou willen zyn.

ik bedoel, een paar jaar geleden nog stond ik rond dezen tyd
want het is een zaterdag
voor een uitverkochte billiard palace
een optreden van drie uurs te geven
met een orkest met zes violen;
da was myn plan.

wat zit ik hier naar uwlie vieze verhalen te moeten luisteren
heel den avond?

gylie vraagt uwlie af waardat de matieu eigenlyk uithangt,
ik zal het ullie zeggen,
ik zyn die van de middag zyn ontslag gaan geven,
weet ge waarom,
omdat die kwam opendoen met geen kleêren aan.

als ik ullie bezig hoor,
gylie kunt precies over niks anders klappen -
gylie denkt da ik gepasseerd zyn,
omda ik als enige deftig blyf,
maar ik kan dat ook, wat gylie doe,
ik zal uwlie eens iets vertellen;

myn eerste orgasme
dat heb ik pas beleefd
toen da ik 52 jaar was.

ik vertel zo'n dinges niet graag,
ik vind da weêrzinwekkend,
ik wil da van ullie ook ni horen,
maar ik vertel het nu toch
omdat gylie anders zou denken dat ik
gepasseerd zyn.


myn eerste orgasme heb ik pas beleefd
toen da ik 52 jaar was -
maar daarvoor wist ik zo hard ni wa ik tekortkwam
da ik zelfs ni besefte dà ik iet tekortkwam.

en myn vrouwen (sorry dat ik da zo
moet zeggen, "myn vrouwen", maar
ik zyn twee keren getrouwd geweest),
die hebben daar ook nooit iets van gemerkt,
die zyn daar nooit iets van gewaargeworren,

trouwens met myn tweede vrouw,
met arlette, heb ik een dochter gemaakt
dus ik had wel, om nu gelyk als ullie te klappen,
eenzaadlozing, toch minstens ene keer.

maar toen dat ik 52 was
zyn ik op aandringen van carla blukes
naar een tandarts geweest
om myne gouden tand te laten wegdoen,
-ik zit in die wachtzaal,
ineens komt er een mens op my af
met in zyn handen een hele hoop gasballonnen.
d'r was daar een bradery bezig achter den hoek buiten op straat.

ik dacht: die mens, die komt zo toch
aan my gene gasballon verkopen,
ik zou wel uit beleefdheid iét willen kopen,
dat doen ik altyd, ook aan zwervers;
ik denk: kan ik hem hiermeê helpen? ja.
dus dan moet ge daar verder ni over nadenken.
maar ik heb geen goesting om
met zo'ne gasballon hier in de wachtzaal te zitten
of subiet over straat te moeten lopen,
er zyn hier ook helemaal geen kinderen.

die mens zegt, houdt efkens vast,
ik moet naar het wc;
die duwt die hoop gasballonnen op m'ne schoot
maar
die zyn klaarblykelyk enorm
elektrostatisch geladen,
en zo is dat gebeurd,
met die elektrisch geladen ballonnen op m'n schoot,
ik zien nog door het venster van die wachtzaal
een bus voorbyryden,
ik voel zo ene ballon tegen my aan wryven;
en toen heb ik dus eindelyk mogen ondervinden
wat ik al die jaren al dien tyd
tekort was gekomen.

gelukkig, sindsdien heb ik dat nu
soms drie vier keren op enen dag,
dat dat gebeurt,
zonder dat ge dat voelt aankomen,
zonder aanleiding zelfs eigenlyk,
ik staan in een broodjeszaak,
ik zeg, voor my ene met preparé,
ik staan daar te wachten en ineens...
is het weêr zover...
soms vier keren op enen dag
dus ik "zyn m'n schade wel aan het inhalen",
gelyk dat ze dat zeggen.

maar zat er cognac in dat stoofvlees,
ik weet het ni,
ik kan m'n eigen ni meer bewegen,
ik kan byna ni meer asemen.

maar dees is ni myn leven zoals ik da gepland heb.
alles is allemaal zo anders verlopen dan volgens myn plannen.

ik kreeg is in het midden van de nacht telephoon.
juist as ik goe lag te slapen.
enfin, ik lag ni "goe" te slapen,
maar ik lag toch te slapen.
kreeg ik telephoon;
vic, zeggen ze, oftewel gaat Gy die prys morgen winnen -
oftewel john denver.
en dan wist ik direct:
als het zo zit,
dan weet ik dat john denver ga winnen.
ni omdat hem beter kan zingen as kik,
zyn eerste platen zong die heel goe maar daarna werd da ook
minder en minder
maar gewoon:
omdat hem amerikaans klapt.
en daar wil ik ni meê beginnen,
my aan den amerikaan verkopen
dat is een brug dat ik nooit over zyn gewillen.

ik zeg: laat john denver dan maar naar de studio komen,
ik zal op die moment hier in hemiksem met m'nen hond,
toen had ik een hond, nu is die dood,
wat door de dennenbossen lopen.

VERVOLG: victor glorieux ziet in de keuken van quinten matsys een veertienjarig kereltje, dat by nader inzien een neefje is van zyn vriendin op linker-oever, carla blukes...