je zit genesteld op een koele plek in je plastieken crocs, een heropgewarmde currieworst van gisteren in je rechterhand, een heerlyk agressief boek van jeroen brouwers voor jou op tafel ("hamerstukken" - vooral het stuk tegen ward ruyslinck ronduit shockerend); je kinderen in het zwembadje, je eega aan het telephoneren met haar zus; voorts is de wereld in slaap (het is "ramadan"; in de praktyk wil dit niet zeggen "vasten", maar wel:"'s nachts opblyven en overdag gaan slapen", zeker met deze hitte); kortom: alles perfect - alleen: vanachter op het terras staat er een slechts half gevulde, daardoor juist ook half openhangende witte vuilniszak, die wel geen fenomenale oerstank uitblaast, maar wel toch een dunne, subtiele soort van zuurlucht - je denkt:"eventjes overeind gaan staan, eventjes die stomme vuilzak naar beneden gaan dragen," maar tegelykerwyle zeg je hardop tegen jezelf:"de kinderen merken er niks van... en, zoals al geformuleerd: geen oerstank is het, die ons paradys helemaal platgooit; neen, enkel een kleine, subtiele soort van zuurkool-odeur." en dus blyf je zitten en doe je niks, doordat je weet: àls je die zak nu wél, heel rap zelfs, naar beneden draagt, dat duurt maar één minuutje - dan is àlles hierboven inmiddels weêr omgekanteld, voorby, veranderd en voorgoed om zeep." neen, de wyze man blyft zitten en tolereert.
dit, onderwyl er op het ogenblik weêr evenzovele palestynse kinderen worden vermoord...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten