carla, by deze kondig ik
een vloek over jou af.
nu dan toch wel.
nog even zal jy lachen,
héél erg even, ga je gang.
en dan zal je gaan inzien
hoe zelfs de knaagdieren in het dennenbos
hier schuins-over
deze koude namiddag
steeds opnieuw zullen doen weêrklinken -
misschien
over twintig
vlugge jaren pas;
in wat jouw kinderen jou zullen aandoen -
na
wat jy
my
allemaal hebt aangedaan.
hebt aangevangen
met
myn vertrappelde paar botten
in de doorregende grond.
en de haat
waarmeê jy jezelf hebt volgegoten, al
die jaren,
die zal vloeien in jouw laatste ligbad,
waar wroeging en spyt
zullen samenvloeien,
met opzet te laat,
karren te laat.
om te spuwen op de tegenzin
van die gehaakte
melkwitte, steenharde beha,
in dat strakke, pisgele hemd van jou altyd,
draai ik my om
zoals ik
een vulkaan de rug toekeer, carla.
dat is
wat ik nog doe met jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten