in de voormiddag had luv bezoek, doch ook mollie en zelfs rocco hadden bezoek, voor iedere leeftyd was er iémand; zodat de antwerpse nachtburgemeester zonder enig schuldgevoel tot twaalf uur smiddags in zyn slaapkamer verblyf kon houden, één verdiep hoger, met dan toch de omvangryke goethe-biografie van rudiger safranski op de dekens van zyn schoot. er zéker de tyd niet voor hebbende, dit monumentale geschrift dadelyk en gezwind in één ruk soldaat te maken, dan maar genoegen genomen met één der meer voorspelbare zwaartepunten: het zevende hoofdstuk, de opkomst en ondergang van de lydende jonge werther...
hoe moet het zyn geweest om te hebben geleefd in dié tyd? en dààr en toén, tussen de paardenkarren, aan de vliet in de bossen, een boek in handen te hebben gekegen met zo'n levendige communicatie... "de werther", dat ding moet heftiger ingeslagen hebben dan never mind the bollocks en les fleurs du mal tegelyk.
rond het zoete middaguur dan toch naar beneên. myn levensgezellin luv is al een tydje aan het volhouden (al 'n jaar lang namelyk) dat we, om velerlei terechte redenen, een bakfiets moeten. de voorbye twee weken heeft jullie dienaar alle tweehonderd tegen-argumenten nog eens opgelyst; je botst overal tegen, kan nergens meer langs; els korteleven is in zo'n bakfiets al wel 'ns aangereden, et cetera. vanmiddag zei mollie:"kom 'ns kyken op straat, papa?" "eerst myn kleêren aandoen..." vyf minuutjes later was ik met mollie en rocco james conan een ommetje aan het ryden - in onze nieve bakfiets.
om één uur optenief het bed in, maar dan in luv haar bed, om rocco james conan te rusten te leggen, en zelf wéér voort te lezen, ditmaal in het pas gearriveerde antiquaire boekje, "mémoires aan alfred lord tennysson", door menella smedley.
de zonnige namiddag vervolgens gespendeerd aan de zomer-bar op het eilandje, meteen achter de red star building. de architecten die dit parkje verwezenlykt hebben, legden écht wel verstand aan den dag... prachtige speeltuigen, warm hout, zeer natuurlyk gevlochten touwen; zachte loopbruggetjes, proper zand; zeer aimabele tafeltjes en deftige stoeltjes - plus een goeie, betaalbare keuken... creepy nightmare wel héél eventjes: gedurende toch een flinke tien minuten (lees: een oneindig halfuur lang...), er totààl geen idee van hebbende waar de kleine rocco ergens uithing - dwz: we waren hem "kwyt" - !!!!!!!!
daar mogen we niet te langdurige by stilstaan, lezers... sommige nachtmerries zyn beyond language... al zie ik wel luv haar lykbleke gezicht weêr voor me... haar verslapte twee armen en het ganse park in een ondraaglyke slow-motion...
toen ik die engel terug in myn twee armen droeg (hy zich verstopt hebbende in een autoband), my voorgenomen (ik, lafaard!) om nooit nog, ooit nog, één keer van myn leven te zullen zeuren of kreunen over de sleur, het labeur en de besognes van het afmattende vaderschap...
de derde aflevering gezien van "fargo" - niet in het park maar weêr thuis, bedoel ik. jammer van optenief, hier en daar, het geweld, maar voor de rest dik oké...
nu is het twee uur snachts - in myn tempel, de onbedorven, sacrale machine-kamer - de rode gordynen, de vierduizend leesboeken op, totaal, zestig schabben... het gedicht "m'n zaad is op" daarjuist verder afgewerkt ("zoekt je poesje een louche job / laat dat het dan doen - met de doucheknop"). nu aan het bloggen, zoals je kan zien... straks nog wat ander intiem huiswerk en binnen een halfuurtje charles jarvis opbellen.
ah ja, ik moet eigenlyk al 'n lange tyd irene vervliet ook terugbellen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten