de gehele dag lang motregen. maak je d'r maar klaar voor, dit zullen we nu drie maanden lang op ons dak krygen, non-stop. algoed dat er geen lekken in huis zyn. toch is het een zware opdracht.
overdag praktisch niks voor mekaâr gekregen, merkwaardig genoeg. rond de middag nutteloos rondsurfen, waarom? de kinderen, zodra die er waren, vanaf rond den vieren, lieten ze my wel ongeveer met rust, zodat ik met een nuttig boek in myn twee handen op een stoel kon gaan zitten; en toch, die beloftevolle houding ten spyt, heb ik van dat boek geen halve alinea kunnen uitlezen - wat ik daartydens dan wél heb uitgestoken, weet niemand. zeker kwamen er geen uitzonderlyke inspiraties in my op, wel een sterk aanvoelen van menselyke sterfelykheid in het algemeen. alsof we nu wél nog éventjes bewegen - maar straks al niet meer. "zou ik deze mail wel sturen - misschien leeft de geadresseerde al niet meer." "zou dat optreden in mei wel doorgaan, wie zegt dat die organisator dan nog leeft?"
het voedsel vandaag was al net zo suf, lezers. pizza uit de diepvries, en wat later in de avond, om de maag nog wat by te vullen, een handvol frieten, die wel goed smaakten, met veel grof zout ook, en snachts twee kommen soep.
snachts voort-studeren voor het shakespeare-project, byzonderlyk het koningsdrama Richard De Derde. ook hier weêr die vulgarisatie: de laatste engelse koning ooit die in een slagveld doodging, richard III aldus, werd onlangs pas, in 2011, na meer dan 500 jaar dood en begraven te zyn geweest, ontdekt en voorzichtig weêr opgegraven - waar lag hy, beste bloggers? onder een parkeer-garage, in leicester dan nog wel. arme man... heeft hy dààrvoor zo hard moeten vechten? wetenschappers telden zeven verwondingen - hy moet, zo leiden ze daar uit af, tydens de gevechten zyn helm zyn verloren...
misschien kryg ik binnenkort een bruine envelop in myn brievenbus binnen, met daarin een door de provincie afgestempelde aanmaning - die my meêdeelt, dat het voor my voortaan verboden gaat worden, hier op deze blog nog "state of beings" te publiceren...
toch is deze blog op zich wel heel erg beroemd. een aloude vriendin van me, marlies demunck, de vriendin van die gitarist die je wel eens met guido belcanto ziet en met gregory fratteur, heeft inmiddels twee kindjes, van wie het oudste nog maar sinds vorige week naar dezelfde school gaat als myn kinderen. dus luv kwam marlies daar tegen, maar ze kennen mekaâr niet echt, maar marlies kwam haar nu te melden, in alle ernst:"ik durf je niet goed aan te spreken - omdat je zo beroemd bent." "beroemd??" aldus de zeer aardse luv. "welja," zei marlies, "vanwege die blog..."
1 opmerking:
Marlies heeft gelijk, voor mij is Luv ook een 'romanfiguur', omdat ik haar nog nooit zomaar tegenkwam. En gooi bij gregory frateur maar één 't' weg ;)
Een reactie posten