state of being, 23 augustus 2016

na een afmattende nacht, waartydens mollie me om het halfuur wist wakker te schudden met telkens een andere hoender-stok (neus verstropt, deken weggeschoven, pamper gescheurd, dorst naar warme melk, en zo voorts), smiddags, vandaag, wakker geworden in een leêg en stil landhuis. de vrede van korte duur, evenwel, met dank aan een e-mail: de deadline voor myn column voor de kempische editie van de streekkrant, zo bleek, was zodanig vervroegd, dat ik nog exact twintig minuutjes de tyd had om er één in mekaâr te steken. schryven onder tydsdruk is best oké, toch zeker voor dit soort van kunst-pulp, doch met zo'n hete asem in je nekhaar opzoekingswerk presteren, is een ànder paar mouwen. gelukkig, het voorbye weekend was ik achtereenvolgens in olmen en in het mystieke "blauberg" (sic), dus had ik zoniet een onderwerp in stock, dan wel toch een springplank naar een onderwerp.

    sowieso had ik voor dat geschryfel maar een halfuurtje de tyd; om halfeen stond nele bauwens voor myn heetgeblakerde glazen voordeuren. tot vier uur in de namiddag met haar voort-werken aan haar toneeltekst, geheten "gelukkig dat ik nele bauwens ben". het hoofd-kalf in deze, voor my inmiddels wel geslacht zynde: in die zin, dat deze totaal-tekst in principe klaar is, alleen nog her en der, vanboven en vanonder, enige details optimaliseren, een taak die eeuwig kan voortduren, maar die erg licht is. (voor nele is het zwaarder, die heeft dus eigenlyk in haar eentje een uurlang staan optreden voor myn neus, daarnet. en ik merk dus dat ik nu ineens niet meer als schryver, maar als regisseur toekyk...)

    tegen dan kwamen, met geen kleêren aan, de kindjes weêr thuis, in een overdreven euforische gezindheid, namelyk omdat, middels een brief in de brievenbus, gebleken is dat ze, aanstaand schooljaar, elk in een klas gaan zitten met door hen gegeerde klasgenoten - wat interesseert jullie dit alles, echter?

    onderwyl ze tv zagen, en vervolgens hard lachend in den hof met water gingen spelen, vermocht ik, gestaâg, voortlezen in de door zyn broêr randy geschreven biografie van bobby fuller, rock & roll pionier van de zuid-kant van de v.s. (el paso) ("i fought the law".)

    nog steeds min of meer aan het kuren wat het vreet-menu betreft: wél, byna dagelyks, een crême-glaçe, en zoals gisteren byvoorbeeld ook zéér soms deeg (gisteren aldus van een pizza, die er kéigoed inging, dat zeker), doch voorts nog steeds nooit vlees (ik denk eigenlyk van myn leven niet meer) en ook, jammer genoeg, nooit brood; alsook zo goed als amper enigerlei zoetigheden, tenzy één keer om de vier dagen een stapel avondlyke prefab-pannenkoeken, belegd met suiker enkel doordat er zich in huis vooralsnog geen confituur aandient.
    effect van deze kuur: àl myn huidschilfers totààl verdampt. zelfs myn schminkster carolien gisteren kon haar nochtans microscopisch gestuurde twee ogen niet geloven - jihaa, godlof...

    daarjuist op facebook dit hier genoteerd:"by wie kan ik straks, om halftwaalf savonds, komen try-outen?" daarop gezwind een uitnodiging van guy lesneuck, die hier vlakby woont, in de selderstraat, dus:zometeen weet ik weêr wat te doen.
    héden is het een schoon moment: het is acht uur savonds, luv steekt de kindjes in bed (duurt anderhalf uur), en onderwyl zit ikzelf hier deze "state of being" uit te typen, hierbuiten op het nette, verhoogde terras, met uitzicht op de mooie, dorre tuin en de stil hygende konyntjes daarin. de oer-ervaring van het schryven zelf. mensen die denken dat het onmogelyk is dat iemand louter "voor zichzelf" zou schryven, begrypen zelf niet wat ze tekortkomen. het bezig-zyn-met-schryven is een totaal extatisch ding, oppermachtig in zyn eenvoud. ik lééf hiervoor...