op het ogenblik onderga ik een hoofdpyn, warempel de àllerlichtste vorm van hoofdpyn die er bestaat; alleen maar een soort van vlies, zo gevoelt dit, dat op my ligt, vanaf myn oogkassen - doch wel reikende tot aan myn ruggengraat, eigenlyk. dit tot stand gekomen zynde toen ik, op weg naar toneelgroep veredeling, nog aan de schynpoort-weg, het ruimere sop koos; klaar om, wil ik zeggen, de snelweg op te sjezen; daar hield ik,- erg kalm aan, dit alles -, halt aan het zebrapad dat daar ligt, voor een aankomend fietser met oversteek-plannen. en lap: niet metéén daarna, doch wel ruimschoots veel later daarna pas, van àchter my: een auto die my gratis in de staart komt botsen. goddomme...
precies niet meteen materieel iets beschadigd ("daar hebben we bumpers voor," aldus de pa van luv, in principe), maar de kleine, gedrongen man die, na my, kwam uitgestapt, was niet overdreven neêrig; hy bestreed niet, voor 106 procent in fout te zyn, maar echt eventjes "sorry" zeggen, zat er kennelyk niet in - waardoor zo'n botsing als een soort van verkrachting aandoet. "hier - ligt - een - zebrapad!" zo zei ik toch kwaad, hem met twéé handen het zebrapad aanwyzend.
het vervolg van de rit, toch een halfuurtje voortbyten, was ik byzonder angstig. hét meest onbegrypelyke fenomeneen van onze integrale 21e eeuw: die overvloed aan rot-chauffeurs, o lezers, die het verdommen om een béétje afstand te waarderen, gewoon allen na mekaâr in mekaârs gat duwende - als 'n gratis stelletje debielen!!...
de meeste chauffeurs die ik zo zie, verdienen het niet om achter hun stuur te zitten, maar zouden eêr met hun handen moeten worden vastgebonden aan de trekhaak van hun eigen mobiel!!...
voorts, hier dan maar, de orde van de tyd... myn huidige "state of being..."
in de voormiddagen blyf ik myn fruit-dieet getrouw, met graagte bovendien, maar vanaf daarna komt dit koord alsmaar slapper te hangen, echt jammer. de voorbye avonden pizza mét deeg erby, en somtyds ook spaghetti; doch vandaag zelfs frieten, mayonaise, zelfs een curieworst, kinderen!!... lang zal dit niet duren, uitgerekend sinds gisteren is myn huid terug aan het verslechteren geraakt - en dàt wil ik NOOIT meer - dus: dit is myn noodlot: te moéten overleven als ascetisch tiran... wortelen, appels en kromme bananen... seks en literatuur... zucht - al zolang nooit geen jointje meer...
mollie is wezen logeren by een vriendin. niet dat ik soms snachts nog met haar zou gaan pingpongen of verstoppertje spelen - maar desondanks: een droefenis wordt my ingeblazen, zuiver by de gedachte dat myn enige, gekroonde dochter nu niet, nergens in dit huis vertoeft - hoe groot en kaal deze angstige kamers... slaapt zy op dit moment, onze telepathieën ten spyt dan? vorig jaar ging mollie ook al 'ns een keer ergens in denemarken logeren, toen zei ze nadien:"snachts in bed heb ik wel eventjes geweend."
okay dan...
gaan lezen, subiet. wat een té grote stapel té interessante boeken, op myn erg brede nachtkastje (in praktyk val ik wel na vyf blaêren al in slaap...) ben echtwaar zelfs "tom jones" aan het lezen, van de achttiende eeuwse henry fielding...
1 opmerking:
ik lees je echt graag... :-)
Een reactie posten