ongewoon langdurig in de mening verkeerd dat het een woensdag was vandaag. weshalve was ik, de kinderdrukte voor willende zyn, tamelyk vroeg opgestaan, om meteen érg hard te beginnen arbeiden. menende dat zyn klok tikt, gaat een mens natuurlyk dubbel zo hard aan de slag. dit open laboratorium blééf wonderwel voortduren; halftwaalf, twaalf uur, halfeen; en zo ook, o bloggers, groeiden myn resultaten aan; totdat een zekere ongerustheid myn deel werd - waar blyven myn kippetjes nu? (de uitdrukking "myn kippetjes", dwz "my little chickens", om daarmeê op je kinderen te duiden, een vondst zynde van shakespeare, met name in macbeth...)
op den duur belden-ik naar luv, checken of die toch zeker geen accident had gehad - vreselyk genoeg ben ik dan eigenlyk minder bezorgd om die botsing of die wegtakeling, dan wél om de vraag hoelang de kinderen dan reeds zouden zitten te verkommeren op de nabewaking...) luv wees my erop: chill on, don vitalski, het is een dinsdag...
dus waarachtig: één dag méér te leven gehad, dan door vriend en vyand was verhoopt...
myn enige verpozing bestond uit het consumeren van het nieve nummer van het magazine "historia". er liggen zo véél geschiedkundige blaadjes in de handel, niemand kent ze allemaal, maar toch zeg ik dat "historia" daarvan het beste is. in ieder geval schyn ik ze telkens en steeds, over vele dagen verspreid, helemaal uit te lezen, ieder rubriekje, ieder onderwerp. hoogtepunt vandaag: de krankzinnige stryd om de macht die de nazi-kopstukken onderling nog bleven uitvechten nà de dood van de führer. ze wisten dat ze kapot waren - en toch maar blyven vechten om die vacature...
maar is dat in feite, beste bloggers, geen zekere uitvergroting van hoe de zaken er in ons leven stééds voorstaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten