maandag 5 juni 2017

state of being, 5 juni 2017





de aandachtige vitalski-blogger zal zich dit herinneren; hoe ik, ongeveer een maand geleên, deze volgende, byzonder indringende nachtmerrie op bezoek had: ik had, in een aanvoelbaar recent verleden, een moord op iemand gepleegd - maar: ik was daar ongestraft meê weggeraakt, niemand wist ervan. toen gebeurde het echter, dat er vanuit de modder, als onverbiddelyk bewys-materiaal, een auto-wrak terug naar omhoog aan het borrelen was geslagen, daarmeê, op één of andere manier, aan het licht zullende komen dat ik de moordenaar was.
    wat die droom naêrhand al zo vreemd maakte, was dat ik via facebook mocht uitvinden dat, precies diezelfde nacht, myn broêr serge evenééns zo'n droom had - én zelfs myn gitariste lut van nooten...
    de voorbye nacht nu dan, die van zaterdag op zondag, gebeurde het nu opeens, zodoende na één maand pauze, dat die nachtmerrie van my opeens weêr onverdroten voortging, als een echte soort "nieve aflevering". er kwamen rechercheurs by my op bezoek (ik woonde in een soort van blokhut), maar: op een moment wisten die gasten my te vertellen, dat ze de moordenaar al by zyn kraag hadden; en dat die, door omstandigheden, slechts één jaar gevangenisstraf had gekregen.
   eerst dacht ik: een jaar in de bak voor moord, die kerel mag niet klagen; daarna begreep ik natuurlyk: maar ja, hy is compleet onschuldig, want ik ben de schuldige; en een jaar onschuldig in de bak, is vermoedelyk toch geen lachertje... zou ik myzelf aangeven, gewoon om die mens te redden? maar wat als myzelf dan wél levenslang zou worden toebedeeld? dit yzige morele vraagstuk, op zich al zeer heftig, kreeg vervolgens een soort van elektroshock middels de volgende , akelige meêdeling, die my werd bezorgd door nog een derde rechercheur: die persoon, van wie ik dus, als enige, goed wist dat hy onschuldig was, die had zélf gevraagd of zyn straf niet verzwààrd kon worden.
    hoe kon dit? hoe vreemd...

overdag met de kinderen gaan zwemmen in de veldstraat. rocco james conan wel byna verdronken, wegens algeheel onder een boot verzeild geraakt zonder dat die mensen op die boot daar weet van hadden, doch verder alles superbe. later op de middag naar de vernissage van myn broêr jeroen in "art forum", op het eilandje.
    veel reizen georganiseerd, althans naar eigen normen "veel", en daarmeê behoorlyk diep in m'n portefeuille aan het tasten; overmorgen naar wissant, in juli nog eens en in augustus ook nog eens; voor eind juli een blokhut gereserveerd die is gebouwd bovenop steigers op het water van de lilse bergen - en voor december, voor een lange week, een ultra-luxueus pand mét privé-binnenzwembad in de ardennen...
    derhalve het vooral zaak zynde om géén kosten aan de auto te zullen krygen, en om niét elke dag met de kinderen naar die onbetaalbare sinksenfoor af te zakken (door die kinderen zo langdurig mogelyk te blyven wysmaken dat die foor nog niet open is... het spellement ligt tweehonderd meters van onze voordeur vandaan, en àls ze er gaan, gaan ze telkens in dertig attracties...)(en àls ze er weet van hebben, willen ze er vanaf 's morgens in alle hevigheid naartoe.)
    gestaâg voort-arbeiden aan de musical voor guido... de eerste helft staat quasi op poten, alleen nog zuiver de fraseringen hardnekkig byschaven... wat fyn werk is... waar ik tegen opzie: de eerste opstellingen neêrzetten voor de twééde helft. van één naar honderd is gemakkelyk - maar van nul naar één, da's steêvast de helletocht...

het gaat waanzinnig goed met m'n zelfvertrouwen... alles by mekaâr zyn het fantastisch goeie tyden... als ik er 80 ben, zal ik zuchten: ik wou dat ik er terug 46 was...


2 opmerkingen:

Uwes zei

Synchroniciteit.

Uwes zei

Kan de gehele documentaire niet terugvinden.
Destijds heb ik 'm meerdere keren gezien. Heerlijke man.

https://youtu.be/VxHGcKw1KhE

"Soms voelt een gebeurtenis zo toevallig en toch zo gepast dat je de neiging
hebt er een diepere betekenis in te lezen. De psycholoog Carl Gustav Jung
noemde dit soort opmerkelijke toevalligheden ‘synchroniciteit’. Jan Diederen
maakte er een documentaire over. Hij volgt de Franse kwantumfysicus François
Martin. Ooit begonnen als ‘hardcore’ natuurkundige, nu gegrepen door het
fenomeen synchroniciteit. Dergelijke voorvallen zijn misschien te verklaren
vanuit droge kansberekening. Maar hun onverwachte karakter en de verrassende
schoonheid nodigen wel degelijk uit tot verwondering. Dingen lijken op wonderbaarlijke
wijze samen te vallen, informatie komt wanneer die nét nodig is, alles lijkt precies
te kloppen. Voor de ontvanger ervan kunnen zulke momenten bovendien concreet
een diepgaand en positief effect teweegbrengen. In de film trakteert Martin
de kijker op verhalen uit zijn eigen koker met betekenisvol toeval. Hij gaat
ook in dialoog met de Tibetaanse monniken van het boeddhistisch instituut
Kagyu- Dzong in Parijs, op zoek naar de relatie tussen synchroniciteit en
boeddhisme. De zoektocht wordt afgewisseld met verhalen van mensen
met bijzondere en soms bizarre ervaringen. Zoals twee Engelse meisjes
die op wonderbaarlijke wijze bevriend raken. Of het relaas van een Franse
poppenspeler die op precies het juiste moment zomaar een scenario vindt op straat."