de gehele zomer niks gedroomd, maar hier nu, eind augustus, in het dorp ondenval aangespoeld, in het robben-huis, plotseling een stortbad, een aanhoudende neêrslag van indringende, zeer opgefokte visioenen, de ene nacht na de andere... ik droom van een bepaalde vriendin van me van vroeger (niet aldoor dezelfde vriendin, maar telkens een andere, en niet steeds een ex-lief, maar vaker juist gewoon een goeie vriendin van me), byvoorbeeld vertoevend in een ligbad, en dan kryg ik van de uitstraling van haar prachtige gelaat een geleidelyk inzoomen voorgeschoteld - alsof ik l.s.d. achterover heb, zo drastisch neem ik de poriën van haar volmaakte huid gewaar, de details van ieder lachrimpeltje van haar, en ik word overspoeld door golven van liefde - niet vulgair seksueel maar hyperzintuiglyk, half explosief; en behalve dat waarnemen zelf, gebeurt er niets; alleen: zy glimlacht naar my, en ik gryp naar haar met allebei myn ogen - en ik verander in een soort vioolmuziek.
vannacht kwam daar nog by dat ik, in myn droom, een gesprek had met myn vriend guido, zy aan zy wandelend door de sneeuw. ik hoorde myzelf dit volgende opperen:"ik zie er wel kalm uit, en in principe loopt alles ook best op rolletjes, al jarenlang - maar: in waarheid ben ik een emotioneel wrak." de ondraaglyke wydte van dat begrip, "een emotioneel wrak", deed zich zo fors aan my voor dat ik my, als onder het gewicht van die woorden zelf, moest laten struikelen, om verder in mekaâr te mogen zinken - maar tegelykertyd werd my ook, als een troost, dit volgende duidelyk: dat het onmogelyk is om jezelf niét permanent een emotioneel wrak te weten, o lezers, als je zintuiglyk op de juiste manier, dwz op de humanistisch gezien meest rechtvaardige manier, in de wereld staat.
lees dat nog maar een keer, en denk er eens over na...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten