een eigenaardig gegeven, hoe ik de laatste twee jaren als het ware naar de kempen word toegezogen. wat veel minder op m'n eigen initiatief gebeurt dan jullie zouden denken. de streekkrant vroeg me om, behalve voor antwerpen, ook voor de kempen te schryven; vosselaar én turnhout vroegen my om hun locale theatergezelschap te regisseren, en blyven me nu ook terugvragen (eind 2019 weêr, en in 2020 wéêr); het idee achter "de kempenkrak" kwam helemaal niet van myzelf, maar wel van myn theaterbureau; dat ik vrydag uitgerekend in turnhout voor jotie t'hooft naar radio 1 on the road mocht, is een kosmologisch toeval, en dat ik te zaterdag een revue deed in rykevorsel, ook dat was niet myn éigen idee (maar wel was het een idee van lies robben.) er wel geen zeven dagen op zeven willende wonen, ben ik wel erg bly met de afwisseling, meer dan vroeger ervarend hoe in deze specifieke soort van dennenbossen en frisse zandlucht myn ware roots liggen (byvoorbeeld myn broêr serge, hier net zo lief is opgegroeid, deelt dat heimat-gevoelen helemaal niét.) een bungalow in specifiek de gielse bossen, dat zal er ooit wel eens van komen (ooit win ik namelyk met deze blog zelf een prys van 42.000 euro), maar net zolang is het 100% bevreîgend om ieder vry uur naar staraja roessa af te zakken. de marginaal in my voelt zich helemaal goed thuis in caravans.
op het moment is het halfdrie smiddags. myn weêrhelften zyn naar een kinderquiz op het kerkplein. ik blog vandaag zo vroeg in de dag, doordat ik straks ook vroeg naar bed zal moeten. myn leven lang ging ondergetekende pas rond vier uur snachts naar bed, maar op maandagen moet ik nu ineens naar de dovo, om les te geven, en moet ik daarom om zeven uur smorgens al uit de veren. de enige manier om dit te redden: daarjuist ben ik al om negen uur smorgens opgestaan, hoewel ik toch tot vier uur snachts aan het arbeiden was geweest; derwyze zal ik straks toch, you bet, rond een uur of elf voor mampus liggen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten