de gehele dag hard kunnen doorwerken, onderwyl de kinderen op hun éigen drukke planeet vertoefden (wel dankzy luv daar zelf helemaal van ontslagen...) er is veel geld binnengekomen: waardoor het dan automatisch een sport wordt, meteen diep te buigen voor alle dringendste facturen op een ry; schoolgeld, yoga-cursus mollie, vacantie-huis wissant, arbeidsongevallen-verzekering. hiermeê is het geld dan ook gelyk weêr op - maar, zoals jowan petit het wel eens stelde, als die het zich nog herinnert:"ik kan het betalen - dus was zit ik dan te zagen?" een vreemde paradox...
vervolgens duizelingwekkende vooruitgangen geboekt inzake de toneeltekst geheten "beuling met appelmoes". door een paar recente ingrepen en vondsten, lezers, is er nu opeens een soort verdieping opgetreden, door dewelken-het eindresultaat zich iets monumentaals aanmeet en iets ongrypbaars krygt; pas nu, na al dit oppoetsen en injecteren, beginnen de wiskundige fundamenten van deze zekere phatamorgana, die het is, onverbiddelyk, te glinsteren en trillen in het zweverige maar harde daglicht - de reiziger begeert nader het treden, doordat dit paleis er zo eenvoudig schynt uit te zien; groots, maar eenvoudig; maar: zoals het slot van franz kafka zal niemand er ooit enige toegang toe krygen - ikzelf nog het minst... ik breng maar een soort van comedy - maar de optelsom van al myn comedyshows, zyn wel degelyk een soort van talmoed...
ik geloof trouwens dat myn humor in feite joods is, en myn neus ook. myn min of meer zelf opgezochte ostracisme is zelfs joodser dan het hedendaagse joods. wat een karma, wanneer je het nagaat, dat wylen de visionair jmh berckmans my in plaats van "vital" op een ogenblik opeens, jàren geleden, vital-"ski" is beginnen te noemen...
vervolgens weêr in de drukte van de living, ter zetel gelegen, allerlei playlists aan tezamenstellen geweest op de website tidal. (ik zit niet op spotify, maar op tidal; per ongeluk...) dit is nu eenmaal het enige soort van werk dat je kan doen onderwyl je kinderen met hun gevaarlyke rolschaatsen langs je gehele lyf kruipen en springen en gillen... vooral mollie is een non-stop spraakwaterval, krys- en spring-apparaat in één, daar hangt echt nérgens een "stop"-knop aan...
lezen in vier boeken tegelyk. én in de financieel economische tyd, de columns van koen meulenaere en van rick van cauwelaert, op dat mooie, geel-rozige papier...
vanaf in myn tenen tot verre voorby myn twee oren, lezers, word ik nu al wekenlang voort-gestuurd door een intense soort van geluksgevoelen ; van tevredenheid en van bestendig welbehagen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten