gast-auteur

                 HET GEVAAR LOERT IN MOMBASA

van onze correspondent in de jungle robertus baeken

                           aflevering 47

Misschien een geschikt moment om  hierover ook eventjes de directeursvrouw aan het woord te laten.

   Zoals hij haar ‘s avonds tussen de soep en de aardappelen vertelde, had haar echtgenoot meteen bemerkt dat er iets aan de hand was met die al wat oudere dame. Was zij gek of zo? Hij begreep niets van haar taaltje, alleen dat het Zweeds of Nederlands klonk.

   Nadat hij die mevrouw Clessens aldus herhaaldelijk maar vergeefs geprobeerd had met een gebiedende ‘ssht!’ te onderbreken, was hij erin geslaagd haar na enige tijd naar zijn kantoor te loodsen. Opdat die wat zielige mevrouw hier rustiger haar zegje zou kunnen doen, nodigde hij haar uit tegenover hem plaats te nemen. Maar dit lukte ook niet meteen, daar op datzelfde ogenblik nog een bezoeker aanklopte. Eigenlijk waren het er twee. Een in de hoogste en een in de laagste rang, namelijk de inmiddels tot Gouverneur-Generaal benoemde Van Kuyck en diens boy Een. Op bevel van Zijne Excellentie - nee, eigenlijk hoefde de directeursvrouw dit niet eens te melden, want het zou ongehoord zijn als de onderste in rang aan de hier allerhoogste in rang een bevel zou geven, - gooide de boy het prachtige, nog gave luipaardvel dat hij bij ‘t binnenkomen over de schouder droeg languit over de vloer.

   Mevrouw Clessens had nog steeds niet de kans gekregen om te gaan zitten, want eenmaal de deur weer achter haar rug gesloten, vond tussen haar man, de directeur, en de excellentie een gesprek plaats dat behalve mevrouw Clessens die toch geen woord deftig Engels verstond, niemand mocht horen.

   Dat wij, de redactie, nu toch op de hoogte zijn van de inhoud van dit gesprek, komt omdat de directeursvrouw, toen zij een halfjaar later van haar man scheidde, niets liever deed dan uit de biecht klappen door hem met alle zonden van Sodom en Gomorra te bekladden. Zo had hij haar in betere tijden ooit eens met een vergenoegd lachje bekend dat hij op zijn kantoor dagelijks niet enkel gratis een lange namiddagslaap hield, maar er bovendien nog goed geld aan verdiende ook.

Die dag ontving haar echtgenoot de directeur, in mevrouw Clessens’ aanwezigheid van de excellentie met veel egards het zoveelste gratis luipaardvel. Dit zou mooi passen onder de stoel waarop dit mevrouwtje dadelijk zou gaan zitten, met haar voetjes in de zachte, thans ongevaarlijke pels. Over de smeergelden die haar man daar waarschijnlijk nog bovenop kreeg, heeft de directeursvrouw altijd geweigerd zich uit te spreken. Vermoedelijk omdat zij, zonder ooit aan rassenvermenging te doen, achter haar bustehouder zelf ook heel wat duizelingwekkend hoge bedragen had laten verdwijnen.

WORDT VERVOLGD...