de jacquelines
dinsdag 30 maart 2021
dakkan / dakkanni
pech en geluk
pech: savonds koud in huis - en toch reeds muggen...
onderschat / overschat
onderschat: de column-achtige teksten die george orwell voor dagbladen schreef
vreemd gestorven
geschiedenis
waar was je ten dinsdag
een goeie drie uurs door-buurten met oervriend eric somers*, intussen de stad doorkruisend...
state of being, 31 maart 2021
GAST-AUTEUR
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
Vijfenveertig
Later op de dag ondernamen wij een lange voettocht. Zo konden we meer in detail op de schoonheid van de Ardennen ingaan. Bloemen ruiken. Planten benoemen. Vlinders van dichtbij bewonderen. Blootvoets door een zijrivier van de Ourthe waden. Zittend op een door houtworm aangevreten boomstam picknicken langs de oever. Onze behoeften doen in openlucht achter het struikgewas en ook hier weer volop genieten van alle gebrek aan hygiëne en comfort, zoals we daar thuis wél mee gezegend waren.
Ik had een stafkaart bij de hand die ik bij elke kruising van ons pad raadpleegde, wat de koekjesmeisjes zichtbaar geruststelde dat we niet tot het donker in deze totaal verlaten wildernis zouden ronddwalen.
Mij was het echter om heel iets anders te doen. Zo arriveerden we na een uur of twee precies bij de eerste voorpost van de bewoonde wereld: de hoge muren rond een Frans landhuis in empirestijl, typisch voor de negentiende eeuw. De pas afgestudeerde architect wist waarover hij het had. Onnodig om zijn naslagwerk over architectuurgeschiedenis erbij te sleuren.
Twee schilders waren volop bezig een zwarte verflaag over de grote plaatstalen toegangspoort uit te smeren, waardoor die wijd openstond, en hij een ruim zicht kreeg op de architectuur van het gebouw, een eindje verder achter de lege oprijlaan. De twee wandelende bandkoekjes bleken overigens weinig in de geschiedenis van bouwstijlen geïnteresseerd. Onder de hete namiddagzon begon de chocolade en slagroom van hun make-up af hun gezichtjes te smelten, zodat het me geraden leek nu gauw het door machtige beuken beschaduwde pad evenwijdig met de hoge muren, op te gaan.
WORDT VERVOLGD
maandag 29 maart 2021
pech en geluk
pech: smorgens toch beneden gekomen om die koffi zélf te halen, "ja maar," zei luv, "ik ging die nét komen brengen."
hoe zou die er eigenlyk hebben uitgezien
marie antoinette
alternatieve feiten
waar was je te maandag
brr, zo snel vliedt te tyd;
dreamer
ik was in de fnac en ik stond zelf nogal vervelend te doen tegen een winkelwachter daar, de hele tyd zeggend "mag ik hierlangs" en dan weêr terug. eens werkelyk binnen, tussen de platenbakken grasduinend, zag ik rechts naast my ook nick cave tussen de platen komen staan zoeken. anderen in de winkel deden daar nogal overspannen over maar zelf dacht ik: welja, nu die in antwerpen woont, zal dat wel vaker komen te gebeuren. terwyl zocht ik toevallig ook door zyn platen, daar was ondermeer een drie uur durend interview op vinyl "how to be a writer", maar ik dacht: toch blyft die nick cave een vervelende zeur geworden, ik moet dit niet hebben. "mogen wy met u op de photo?" vroeg iemand hem achter myn rug. toen die weg was, trof ik in de platenbakken meer naar rechts een heel erg obscure maxisingle van prince, betreffende zyn song genaamd "it". grappig: die A-kant duurde exact 2 seconden! die kon ik horen, want ik had een koptelephoon op (ten gevolge van het feit dat ik, in het echt, het laatste uur van de dag aan het mixen was geweest...) de B-kant duurde een goeie 20 minuten, en bevatte ergens vooraan wonderwel een prachtige bydrage van william burroughs...
gast-auteur
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
Ofschoon Sneeuwwit slaapwandelde, was de sfeer van begin af uitgelaten. Zelfs tijdens de lange rit over het platteland. Er werd gezongen en gelachen. Er werden moppen en dwaze verhaaltjes verteld. En ofwel zette de schoonheid van de met wouden bedekte hellingen in het blakende zonlicht ons drieën aan tot nog meer samenzang, ofwel begon het zonnetje hoog boven de beboste heuvels, als dank voor al die vrolijke liedjes nog harder te schijnen. Terwijl het blauw in de lucht nooit eerder zo blauw was geweest, rolde de wereld voor onze voeten zijn langste en roodste loper uit.
‘Tot hier was ik daar te jong voor. Maar vroeg of laat kom ik er nog achter hoe zoiets afloopt!’
WORDT VERVOLGD
zondag 28 maart 2021
dakkan / dakkanni
dakkan: de indruk krygen dat roemenie en tjaad exact dezelfde vlag hebben.
dakkanni: telkens wanneer je je laptop hebt uitgezet, nadien moeten merken dat je screensaver weg is, dat je in een hele hoop websites opnief moet inloggen, en dat al je bluetooth-verbindingen foetsie zyn.
pech en geluk
onderschat / overschat
onderschat: het aangename van een kléine (maar fyne) badkamer
raar gestorven
state of being, 29 maart 2021
vlug deze "state of being" van vandaag hier zien ingeblikt te krygen, zodat ik er alvast in de werkkamer een punt achter kan zetten. eens zien wat de vermelding van, pakweg, een viertal oppervlakkige impressies oplevert.
gast-auteur
HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
44.
De volgende dag wij met z’n drieën in mijn autootje. De kofferbak vol met valiezen. En de valiezen vol met beha’s, panty’s, slipjes, crèmes, parfums, zepen, nagellakken, vol ook met visschubben in de vorm van gekleurde lippenstiften en andere make-up. De meisjes lachten zich een kriek om mijn mager, ingezakt reistasje en mijn verklaring dat ik naast wat ondergoed enkel een tandenborstel nodig had en mijn onafscheidelijk Zorropakje waarmee ik met carnaval in de prijzen was gevallen. Over het onaangename, ijzeren gewicht in mijn broekzak geen woord. Alleen Sneeuwwit wist hiervan. Opdat het goed tot haar zou doordringen wat bovenmenselijks ik voor haar liefde overhad, had ik het nepwapen vóór ons vertrek eventjes in het weegschaaltje van haar hand op- en neer laten wiegen. ‘Je weet toch waaraan je begint?’ vroeg haar Prins nog, zonder erbij te vermelden dat het om een alarmpistool ging.
‘Jazeker!’ klonk haar antwoord zeer beslist, alsof ze meer dan ooit bereid was uit eigen beweging een beslissende loden bal door het lijf van de Boze Koningin te jagen.
‘Voor wie zal ik aan de wapenfeiten beginnen?’ hoorde ik de Prins verder. ‘Ten gunste van Kamiel? Of louter voor mezelf, opdat jij eindelijk wakker zou worden en tot zolang onze musical duurt, mij voor altijd toebehoren?’
Jammer, hierop kreeg de Prins geen antwoord, waaruit hij besloot dat Sneeuwwit tot in de eeuwigheid zou slapen. Hij startte zijn autootje voor het oppikken van Lucretia die hem nu elk ogenblik voor het driedaagse, spannende avontuur van nietsdoen mocht verwachten.
WORDT VERVOLGD