door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
Drieënveertig
Dat een prachtige derrière niet volstaat om mijn aandacht bij een dergelijk script te houden, maakte me weer eens duidelijk dat het vroeg of laat inderdaad problematisch kon worden, mocht ik er na tien of twintig keren een onbedwingbare gewoonte van maken wekelijks op Lucretia’s uitnodiging in te gaan. De manier waarop ik zwijgend kleine slokjes nam, had er bij Sneeuwwit vast de aandacht op gevestigd dat mijn gedachten elders verkeerden. Opeens vroeg zij me in hoeverre mijn hydraulisch project was opgeschoten. Doordat Lucretia het woord ‘hydraulisch’ in haar jonge leven nog nooit eerder was tegengekomen, nam ik de gelegenheid te baat mijn wetenschappelijke uitleg summier en voor zover dat nodig was naar de eenvoudigste breedte als lengte uit te breiden. Maar ofschoon Lucretia aldoor belangstellend knikte, maakte zij, nog vóór men echt van uitbreiding kon spreken, er ietwat onbeleefd een abrupt einde aan.
Dit keer ging het over make-up. Ik miste Jeannettes accordeon. Lucretia vertelde dat bij de fabricage van lippenstift visschubben worden gebruikt; een weetje dat ik in mijn jonge leven evenmin ooit was tegengekomen. Zo zie je maar. Daarna stak zij de loftrompet af over de kwaliteiten van een bepaald merk nagellak. Sneeuwwit had daar nauwelijks iets aan toe te voegen. Ik helemaal niks. Na een lange reeks van belangstellende knikjes gaf ik abrupt uiting aan een onbedwingbare impuls. Ik hief ik een lied aan. A capella. Iets van Kurt Weill. ‘Ballade von der Sexuellen Hörigkeit.’
’t Is waar: vermits de tekst na alle recente gebeurtenissen nauw met Kamiel in verband kon gebracht worden, was dit uiterst riskant van me. Een geluk dat ik slechts de eerste regels uit het hoofd kende. Toen ik stilviel, viel alles stil, behalve het sjilpen van de vogeltjes, het afwezig ronken van een sportvliegtuigje hoog in de lucht.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten