gast-auteur

HEKSENJACHT

door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...

44.2.
Ofschoon Sneeuwwit slaapwandelde, was de sfeer van begin af uitgelaten. Zelfs tijdens de lange rit over het platteland. Er werd gezongen en gelachen. Er werden moppen en dwaze verhaaltjes verteld. En ofwel zette de schoonheid van de met wouden bedekte hellingen in het blakende zonlicht ons drieën aan tot nog meer samenzang, ofwel begon het zonnetje hoog boven de beboste heuvels, als dank voor al die vrolijke liedjes nog harder te schijnen. Terwijl het blauw in de lucht nooit eerder zo blauw was geweest, rolde de wereld voor onze voeten zijn langste en roodste loper uit.

    Het hotelletje waarvoor ik eindelijk stilhield, gaf me, hoewel het er ook zonder rode loper ongelooflijk knus en gezellig uitzag, niet de indruk dat het na een verblijf van twee nachten voor drie personen een moordaanslag op mijn beurs zou plegen.

    Na lange tijd kon ik weer eens wat Frans mummelen. Daarnaast konden we ook op alle andere mogelijke manieren ons boekje te buiten gaan. Toen Lucretia me hun kamer toonde, wees ze na een betekenisvol, speels tikje tegen mijn bovenarm naar het tweepersoonsbed in de hoek. ‘Slaap jij vannacht ook hier! Kunnen we een heus trio vormen. Dan pak jij eerst Roosje. Daarna mij. Of andersom! Hihi!

    ‘Hoezo? Heb jij dan al eerder zoiets gepresteerd?’ lachte ik met eenzelfde lichtzinnige klank in de stem, daarmee voorgevend dat zij het ondanks zekere twijfels van mijn kant, louter als grapje had bedoeld.
    ‘Tot hier was ik daar te jong voor. Maar vroeg of laat kom ik er nog achter hoe zoiets afloopt!’

WORDT VERVOLGD