gast-auteur

43.
De getraliede poort stond nog op een kier. Daarachter bevond zich een boomrijke binnenplaats met wooncomplex. Naast de bel voor de derde verdie­ping prijkte in hoofd­letters, F en L, - de initiaal van Lima. Op goed geluk af drukte Joseph de knop in.

   De deur opende automatisch. Toen hij op de overloop voor de tweede keer aanbelde, zag hij in een glimp Justines geschrokken gezicht op het moment dat zij hem herkende. Haar poging de deur voor zijn neus dicht te slaan, mislukte. Zijn gekwetste voet zat in de kier en hij gaf een schreeuw. ‘Rotwijf!’ In één klap gooide hij de deur open, waardoor zij het evenwicht ver­loor. Snel had hij zijn vingers in een ijzeren greep omheen haar pols. Hoe zij ook kermde, hij had er geen boodschap aan. ‘Is hierboven nog iemand? Pas op als je liegt! Jij wilde mij onder de trein!’

   ‘Dat was Jacques! Graag had ik met je gevrijd, - weet je toch?’

   ‘Om me tijdens het liefdesslaapje de ballen af te snij­den! Ik ken jouw soort!’ De loop van zijn wapen duwde haar voor hem uit.

   ‘Doe dat stomme ding weg! Hier is niemand!’

   Met haar als dek­schild doorliep hij alle kamers van de flat. In de badkamer ­liet hij haar gaan. ‘Mooi hier blijven!’ Hij bekeek zijn ge­zicht in een spiegel. Ter hoogte van zijn gezwollen kaak vertoonde de huid een barst, gevuld met geronnen bloed. Hij begon zich voorzichtig te wassen.

   ‘Zal ik een schoon hemd halen?’ vroeg Justine, nadat zij de wonde met een pleister had afgedekt. Hij volgde haar naar de slaa­pka­mer. In de kleerkast lag een stapeltje keurig ge­stre­ken overhemden. ‘Lila zou je mooi staan!’

   Joseph bekeek het lila-resultaat in een spiegel en gaf toe dat ze gelijk had.

   ‘Laat het bovenste knoopje los. Dat is nonchalanter. Daar ben jij het type vo­or. En wat ga je nu doen?’

   ‘Gewoon wachten!’ Hij greep zijn wapen dat hij als een lokaas op de salontafel had achtergelaten. Zij had hem het tuig makkelijk af­handig kunnen maken. Gelukkig had zij dat niet ge­daan. Uit zijn binnen­zak greep hij een doosje patronen waarvan hij vier stuks in het maga­zijn schoof.

   ‘Haal geen stommiteiten uit, Joseph!’

   Nu zou hij de flat moeten door­zoe­ken, maar zijn voet speelde hem zo vreselijk parten dat hij het uitstelde.

   ‘Mag ik doorgaan met mijn bezigheden? In de keuken staat een boel afwas.’

   ‘Eerst dit: wie was dat meisje? Waarheen brengen ze haar?’

   ‘Joan. Weet je nog? Je hebt al met haar kennisgemaakt. Joan Murdoch uit Hull.’

   'Dus kwam zij ook naar Parijs voor een abortus? Zeker een winstgevend zaakje?’

   ‘In een laat stadium is het natuurlijk vrese­lijk - en ille­gaal. Maar iemand moet het doen. Die meis­jes willen het zelf.’

   ‘O ja? Ik had veeleer de indruk dat zij tegen­stribbelde. Waarom kwam Marijke naar Parijs? Er zijn zoveel adressen waar je voor zoiets terecht kan. In Neder­land, bijvoor­beeld.’

   ‘Te dicht bij huis! In zulk milieu worden al eens lastige vragen gesteld. En als de betrokkenen aanzien genieten en vermogend zijn, bestaat de kans te worden gechanteerd.’ Zij grabbelde in haar handtasje op de dressoir en reikte hem een brief aan.

(WORDT VERVOLGD...)