state of being - 7 februari 2011

was het niet goethe die zei, dat je op één dag tyd àlles kan doen, zolang je die dag maar, zoals een fles, vult tot helemaal aan de bovenkant? dat geldt zeker voor de voorbye zondag - die feitelyk niet eens écht voorby is, vermits ik hier juist bezig ben met dé meest sacrale bedryvigheid van al: de nieuwste "state of being" invullen, speciaal voor alle geliefde vitalski-bloggers...

    rond negen uur 's morgens wakker geworden, luv lag beneden, ik boven, zoals meestal; nog te bed evenwel een luxueus notitieboekje tevoorschyn gehaald (een verjaardagscadeau, van wie gekregen?), en daarin, met de kracht van de frisse morgen, een paar gestrenge richtlynen neêrgekrabbeld voor een nieve, in de maak zynde uitgebreide column; de prestigieuze website van deBuren wil myn reeks hernieuwen, wat my wel koudwatervrees bezorgt, maar vandaag wilde ik toch erdoorheen, mede aangemoedigd door myn nieuwste muze van wanten, anne baudouin. 

    daarna draaide ik, zonder daarvoor uit het bed te hoeven, de chauvage verder open, en dankzy die warmte viel ik opnief in slaap. vandaag was de eerste dag in veertig dagen, lezers, dat ik echt nérgens zyn moest, dus het was zaak om myn slaaptekort in te halen. wat zodus zéér aardig lukte. ik droomde, overigens, dat ik een lief, piepjong kalfje in myn twee armen hield, dat, tot myn aangenaamste verbazing, zelfs kon spreken...

    opnief wakker geworden, toen luv druiven kwam brengen... zy aan zy met haar te bed, voortgelezen in het dagboek van hans warren. het dagboek van 2001; klaarblykelyk zyn laatste jaar... adembenemend, ronduit heroïsch; vyftig jaar lang heeft die man iédere dag geboekstaafd, en nu schryft hy dat wéét dat dit zyn laatste boek is, en dat het, wat hy noemt, een afgang is, nu helemaal op het einde. hy kan niet meer lopen, hy kan niet meer van de wc-bril af, hy gaat ten onder. maar, zo schryft hy: ook dit hoort erby...

    rond de middag ging luv in de klappeistraat, waar zy dus haar eigen stulp heeft, de was doen, en kon ikzelf, in een zuivere staat van genade, met de cellosuites van bach tamelyk luid op de achtergrond, een paar uur lang aan één stuk door, in één trefzekere beweging, die algehele column voor deBuren weten op te hoesten. om uit te bollen, als een sportman na een zekere marathon, heb ik gelyk ook een column voor WeekUp geschreven, én voor de streekkrant, én zelfs voor het radioprogramma 'berg en dal', op klara, waar ik vrydag verwacht word...

    18:30u, steevast hét moeilykste ogenblik van het ganse etmaal, overwonnen door toch te gaan zwemmen. wat absoluut tegenviel, aangezien myn tandvlees linksboven nog steeds verre van genezen is. door dat sportieve baantjes trekken, zwelt de boel weêr op. maar ik ben zo erg verslaafd aan zwemmen, dat ik de tandpyn ervoor overheb (het is trouwens niet echt tandpyn, maar alleen maar het zekere gevoel dat die ene tand er wéêr ieder moment kan gaan uitvallen... bareuh...)

    met luv naar de film "away from her" gekeken, opnief iets over aftakeling, zij het ditmaal over een vrouw die haar geheugen verliest, en dier man die geen afscheid van haar kan nemen. normaal gezien, zoals geweten, ben ikzelf degene die huilt met films, maar vanavond stak luv my voorby. ook wel doordat àlles dat nu in haar zit, haar tranen, haar zweet en haar bloed, àlles, eruit moét! het is nu halftwee 's nachts en ze heeft weeën - maar, zegt ze, nét niet straf genoeg om naar het ziekenhuis te vertrekken... het kan, zoals men weet (zo gaat het al tien dagen lang...) iedere seconde opeens zover zyn, maar als het niét vanzelf gebeurt, wordt het vrydagmorgen medisch in gang gezet... maar nu is het erger dan ooit, ah zelfs vertrekken we Nu naar hetziekenhuis doei