gebeurt niet zo vaak; prince eigenhandig achter zelfs het drumstel...
woensdag 30 november 2011
a day in a life
de ganse dag lang bezig geweest het podium op te bouwen
voor de première van "overleef je partner"...
een koelkast, een deur met vliegenslierten, een formica tafel, drie stoelen
en een ventilator...
na al dat opstelwerk en gedoe, een zeer lange dag, savonds alsnog
een try-out in de zalige photostudio van charlie de keersmaeker.
een great publiek; de panda, paulus, herwig, charlotte, etc -
maar béétje jammer: ik was in iets mindere doen; een van myn meest povere prestaties van dit jaar zelfs;
ik merkte namelyk dat ik enigszins "verlegen" was tegenover het publiek, en dat ik daar de ganse voorstelling lang niet uit geraakte.
en Toch was het Alsnog een goeie gig!!
dinsdag 29 november 2011
prikbord
bezig aan een extreem uitgebreide "state of being", die zal hier pas vannacht verschynen,
maar intussen alle bezorgden toch reeds even meêdelen dat mollie weêr thuis is, waar ze thuishoort, en wel nog altyd een valling van jewelste heeft, maar geen baxters en sonden meer;
ook is ze het voorbye leed kennelyk alweêr vergeten; all is well.
zondag 27 november 2011
maandagbunnies
mollie en luv overnachten in het ziekenhuis vannacht. mollie heeft een bronchiet en is hemaal uitgedroogd.
nu krygt ze vocht toegediend via een baxter in elk van haar voetjes.
plus: nu net kryg ik van luv een sms die zegt dat ze nu zelfs een zuurstofmasker op moet???
verdomme...
zaterdag 26 november 2011
vrijdag 25 november 2011
woensdag 23 november 2011
RIP
boudewyn büch was vandaag precies negen jaar geleden gestorven, dat onheil greep namelyk plaats op 23 november 2002...
):
free radio
http://blaastaal.podomatic.com/entry/2011-10-24T18_30_07-07_00
nieve blaastaal, zeer goeie 'flevering...
dinsdag 22 november 2011
state of being - 23 november 2011
dinsdag tien uur savonds... de luvmachine heeft zich zonet over myn ingegroeide teennagel ontfermd, de steken zyn eruit weggeëbd... nu is ze naast mollie in slaap gevallen, de chauvage rinkelt, de gordynen spinnen gezapig in een geelgroen licht... toch duik ik, na ook zelf een kwartier te zyn ingedommeld, weêr in myn winterfrak en fiets tot hier, myn letterkundig atelier in de lindeboomstraat onder de grond, met op de draaitafel nog maar eens "always crashing in the same car". begeef ik my naar dit pand om aan deze notities te kribbelen, of kribbel ik aan deze notities om onderwyl in dit pand te kunnen toeven? excuseer my de zekere nolens-achtigheid van dit navelstaarderige vraagstuk...
een bedenking tussendoor, over onze omgang met mekaâr; - wanneer we pakweg op straat iemand tegenkomen en die persoon begroet ons: dan lykt het alsof die persoon, met zyn blik alleen, ons integrale bestaan doorziet. doordat wy onszelf zo goed kennen, kunnen wy het ons simpelweg niet inbeelden hoe het moet zyn voor iemand die ons voor het eerst, oppervlakkig bekykt. iemand werpt zyn blik op ons, en vanzelf krygen we het gevoel alsof ons integrale verleden, onze trauma's en fantasieën en inspiraties, onze schuinse tanden en schots en scheve boel ingewanden in het volle daglicht worden naar boven getakeld. des te meer wy ons zouden realiseren hoe weinig er van onszelf effectief boven water komt, met des te meer vanzelfsprekendheid we zouden toegeven aan ons haast onbeperkte vermogen, onze medemens paf te doen staan.
heb ik weêral schoon geformuleerd. of niet...
daarstraks weêr eens opgetreden met bart van loo. onze dia's waren ineens in zwart-wit (in plaats van in kleur) en de podiumlampen wierpen meer schaduwen dan licht - maar het was een wreed festyn, toch wel. een vitalskiaanse week: verleden zaterdag myn "comedy-best-of", gisteren "oot kwisien", morgen "de gelaarsde kat", de dag daarna "overleef je partner"; vier volstrekt verschillende zaalshows op één week tyd. wat tussentydse voorbereidingen vergt, energie en organisatie en rompslomp, doch zeker en vast is zo'n variëteit, op de keper, bevorderlyk voor je hele ambacht. philippe geubels staat reeds een jaar lang, én tot midden 2013, avond na avond, voor weliswaar uitverkochte schouwburgen, steeds één en hetzelfde lied te zingen, hy klaagt er zelf over ("waarom vernieuwt ge dan niet, tussendoor?" "neen, -- nieve ideeën bewaar ik voor een volgende voorstelling..."- dat kan ik dus niet, myn teksten verschuiven permanent...)
doki, toch weêr een "state of being" voor de bakker, geleden van 8 november...
maandag 21 november 2011
dinsdagbunnies
ik moet op die bunnies van zaterdag blyven teren omdat ik sindsdien niet meer ben buitengekomen...
vandaag overdag
van 8 uur smorgens tot 6 uur smiddags non-stop over mollie gewaakt, wat myn record is, al ging het algeheel vanzelf, vermits ze zich tegenwoordig erg goed zelf bezighoudt. anders dan een paar maanden geleden, ligt ze nu gewoon de hele dag op de mat te spelen en te rollen, kyken we tezamen af en toe naar videoclips van blondie of discussiëren over kant en hegel...
press
By Jean Cocteau Produced by Salomee Speelt and ShPIel Performing Identity At Theatre Wit, Chicago Ni le bien qu’on m’a fait, ni le mal The Sound of Silence was originally conceived as a one-woman tour de force for Edith Piaf in 1940, a time when Europe was mired in the depths of war. Indeed, the play opened mere months before France fell to the Germans. It was in this context that Jean Cocteau and Edith Piaf debuted a one-act about a woman so utterly controlled by a man that she can neither leave him nor kill him. He says not one word, and his silence causes her to expunge everything from herself. This is a well-put together piece of theatre. It is distinctly modern in its staging, but wholly universal in its storytelling and its appeal. It is certainly a piece that must be talked about at a pub with one’s companions afterwards – because discussion bears great fruit with this play. Highly Recommended Will Fink Reviewed on 11.16 For full show information, visit TheatreInChicago. At Theater Wit, 1229 W. Belmont, Chicago, IL; call 773-975-8150 or visit www.theaterwit.org; tickets $20; performances Thursdays at 7:30 and Saturdays at 7pm; running time is approximately 90 minutes without intermission; through Dec. 17.voila, myn eerste recensie in de verenigde staten:"Vitalski, who is at once subtle and devastating"!! thanks to noémi schlosser, die ons toneelstuk gefilmd heeft laten worden, en met die opname op toer is door chicago!!
Sound of Silence
Sound of Silence
Noemi Schlosser takes on Piaf’s role in this production. It opens with her simply waiting, watching time crawl by, measured by cigarette butts in the ash tray. She calls a place her husband frequents, looking for him; he’s just left. No, they don’t know where he was going. His sister calls, asking if he’s there in the hotel with her; she lies, says he’s in the bathroom and can’t talk, sorry. Finally he comes home and starts reading his newspaper. It’s after 2am. She asks where he’s been, why he’s so late. He says nothing. We’re never sure if he’s even listening. She pours out everything; she hates him, she’s going to kill him, but then she’d have to kill herself, because she couldn’t live without him. This is a tortured woman. Her husband is having an affair with an ugly old woman, and she can do nothing. She is jealous of the people he dreams about. She is jealous of the people in his dreams; she wakes him up because he looks too content. The self-destruction is almost incomprehensible and yet all-too-human, all-too-possible.
And the production does a great job with the text; the acting, the direction, the sets and costumes and lights. Noemi Schlosser finds all the deep crevices and crannies in this woman’s broken psyche and inhabits them. The set is bare, almost nothing but stage markings; there are two equipment racks with television screens in them, one showing a phone, the other showing images of a clock, dolls with legs swinging, an ash tray. They are at once symbolic and literal. The great projection screen in back shows us the hotel room with Emil (Vitalski, who is at once subtle and devastating), the woman’s husband, reading his paper.
zondag 20 november 2011
van loo again
ten dinsdag, in sint-niklaas, doen we voor de ballen van mephisto één enkele herneming van het toneelstuk "oot kwisien literair"; voor die éne editie moesten we vandaag het gehele stuk weêr van onder het stof repeteren... maar hoewel dat meer dan een jaar geleden was, de stuff bleek er nog behoorlyk goed in te zitten... plus, het is verfrissend om die tekst nog eens terug te zien na zoveel tyd, we waren beiden aangenaam verrast. bart is voorts in extreem goeien doen, met zyn doortocht op "de laatste show" vorige week etc.
daarna schaken, min of meer een farce. op de duur stond de schoolmeester zeven stukken achter, toen stelde ik voor van kleuren te wisselen, zodat ik vanuit die minderheid tegen hem zou opboksen; maar na die wissel had ik hem vreemd genoeg toch alsnog in een handommedraai schaakmat.
al ontbreekt het Bart Van Waterloo zeker niet aan analytisch vermogen en competitiviteit om, mits veel oefenen, even goed te worden als een petit of een van schalkwyk...
showtime
daarstraks zàlige show gegeven in cc aarschot, in de kapel,
met nefertari, gert van lerberghe, wolf, vranken, flexy lexy, irene
én cranky & the law, op dit ogenblik op ht podium
was écht goed, erg tof concept; muziek, erotische dans, comedy en poëzie, in sneltempo mekaâr afwisselend...
Abonneren op:
Posts (Atom)
