dinsdag tien uur savonds... de luvmachine heeft zich zonet over myn ingegroeide teennagel ontfermd, de steken zyn eruit weggeëbd... nu is ze naast mollie in slaap gevallen, de chauvage rinkelt, de gordynen spinnen gezapig in een geelgroen licht... toch duik ik, na ook zelf een kwartier te zyn ingedommeld, weêr in myn winterfrak en fiets tot hier, myn letterkundig atelier in de lindeboomstraat onder de grond, met op de draaitafel nog maar eens "always crashing in the same car". begeef ik my naar dit pand om aan deze notities te kribbelen, of kribbel ik aan deze notities om onderwyl in dit pand te kunnen toeven? excuseer my de zekere nolens-achtigheid van dit navelstaarderige vraagstuk...
een bedenking tussendoor, over onze omgang met mekaâr; - wanneer we pakweg op straat iemand tegenkomen en die persoon begroet ons: dan lykt het alsof die persoon, met zyn blik alleen, ons integrale bestaan doorziet. doordat wy onszelf zo goed kennen, kunnen wy het ons simpelweg niet inbeelden hoe het moet zyn voor iemand die ons voor het eerst, oppervlakkig bekykt. iemand werpt zyn blik op ons, en vanzelf krygen we het gevoel alsof ons integrale verleden, onze trauma's en fantasieën en inspiraties, onze schuinse tanden en schots en scheve boel ingewanden in het volle daglicht worden naar boven getakeld. des te meer wy ons zouden realiseren hoe weinig er van onszelf effectief boven water komt, met des te meer vanzelfsprekendheid we zouden toegeven aan ons haast onbeperkte vermogen, onze medemens paf te doen staan.
heb ik weêral schoon geformuleerd. of niet...
daarstraks weêr eens opgetreden met bart van loo. onze dia's waren ineens in zwart-wit (in plaats van in kleur) en de podiumlampen wierpen meer schaduwen dan licht - maar het was een wreed festyn, toch wel. een vitalskiaanse week: verleden zaterdag myn "comedy-best-of", gisteren "oot kwisien", morgen "de gelaarsde kat", de dag daarna "overleef je partner"; vier volstrekt verschillende zaalshows op één week tyd. wat tussentydse voorbereidingen vergt, energie en organisatie en rompslomp, doch zeker en vast is zo'n variëteit, op de keper, bevorderlyk voor je hele ambacht. philippe geubels staat reeds een jaar lang, én tot midden 2013, avond na avond, voor weliswaar uitverkochte schouwburgen, steeds één en hetzelfde lied te zingen, hy klaagt er zelf over ("waarom vernieuwt ge dan niet, tussendoor?" "neen, -- nieve ideeën bewaar ik voor een volgende voorstelling..."- dat kan ik dus niet, myn teksten verschuiven permanent...)
doki, toch weêr een "state of being" voor de bakker, geleden van 8 november...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten