ik vrees dat een gemene griep zyn kop in my wil opsteken. niet aan toegeven, vitalski! het is anders wel een beetje myn eigenste schuld... gisteren in de vrieskou met mollie aan het voetballen geweest - de tyd om een frak of een sjaal om te doen, niet eens genomen hebbend.
voorts ben ik op een ongezonde manier met dat gedicht in de letter "i" bezig, nog steeds. zonder overdryving ongeveer twintig uurs per dag. dat gedicht is bezig met my, in de plek van andersom. wel nader ik, vermoed ik, de voltooiing. dat is er wel mooi aan: na een zeer lange tyd, doch gegarandeerd, doet zich het inzicht aan je voor dat je ermeê rond geraakt. dat het gewoon niet meer voor verbetering vatbaar is.
het woonkamer-optreden van de voorbye vrydag heeft my gigantisch gelukkig gestemd, dat ook. de laatste tyd heb ik er weêr belachelyk veel plezier in. het doet veel deugd om je onafhankelyk te mogen weten van het gebruikelyke circus; de kranten, de "critici", maar zelfs ook de organisatoren; ik werk eigenlyk zoals de christenen ten tyde van de klassieke romeinen, dwz niet in een opzichtige kerk, wel liefst in een met kaarsen verlichte grot diep onder de grond. je kan niét zeggen dat ik géén succes heb; alleen is dat een succes dat zich in een serene geborgenheid voltrekt, snappie. okay...
juist omdat ik die griep voel aankomen, ga ik het kort houden, folks. ik heb nog altyd geen nieve laptop, dus ik kan niet achteroverliggen als ik schryf; ik moet, zoals in de jaren zeventig en tachtig, om te kunnen schryven op een houteren stoel zitten, gekluisterd aan dit bureau. bweurrrrrr....
kaarslicht vaarwel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten