maar weinig uren geslapen. naar m'n eigenste, zotgedraaide normen immers aanzienlyk vroeg opgestaan - wel met het plan om er algauw opnief te zullen inkruipen, doch: dat is er, in de praktyk, niet van gekomen, en des te beter. met veel inspiratie, in plaats daarvan, huisvadertje gespeeld - op zo'n oneindige druildag, effenaf druilen zonder eind.
een mens verandert wel 'ns van mening - dit hier is, in myn eigen geest, de allergrootste ommezwaai die ik ook kende: betreffende het kinder-product genaamd "my little pony"; een ding dat ik steeds, maar dan vroéger, ervoer als dé allermeest imbeciele rotzooi denkbaar; terwyl ik nu, anno 2016, bezig ben met uitkyken naar een duur boek dat ik voor myzelf heb besteld:"the art of equestria", de geschiedenis van de creatie van "my little pony".
luv draagt voor de eerste keer in ons leven jarretels. we zyn dan ook meer verliefd dan ooit, wat toevallig goed uitkomt met valentin... we vieren al de gehele maand onze tienjarige verjaardag...
rond halfzes savonds kreeg ik fenomenaal veel goesting in peking-eend, en wel van die meêneem-chinees van, zoals jullie weten, de lange lobroek. dit te verwezenlyken, zou aandoen, voorzag ik, als dé materiële bekroning van deze dag. bovendien nam ik de béiden kinderen meê naar buiten, om ze toch éventjes wat lucht te gunnen. een lustig uitstapje, de dampende peking-eend algauw in een grote, witte zak in de bakfiets tussen hun knieën, en zo door de donkere neêrslag, de levendige lichtstad, weêr huiswaarts, gezamenlyk hard lachend met alles. het vooruitzicht op die peking-eend met curie, zometeen! na veel omwegen en halfdood van de honger komen we thuis; één meter voor onze voordeur roepen mollie en rocco luid snikkend uit:"o nee! papa! kyk!! niet myn schuld!!" de schade eventjes opgemeten: de reusachtige, plastieken doos met de peking-eend daarin, mét saus en vele, warme, heerlyke groenten, is niet zomaar omgekànteld, doch werkelyk, van deksel ontdaan, omgekéérd naar beneden gestuiterd, op de vuile, rubberen bodem van de bakfiets; hun laarzen en kousen sudderen onder de blubber, de doos zelf helemaal leêg. au, au, au... "'t is nikske, kindjes, gylie kunt er ook niks aan doen." frieten gegeten, in plaats daarvan.
savonds naar aflevering drie gezien van "gotham city". er spelen hier iedere dag zeshonderd misdaad-series door mekaâr, en toch zie je hier, in déze serie, een manier van moorden die je NOOIT EERDER ZAG, warempel: een serie-moordenaar bindt zyn slachtoffers een stevige ballon aan hun polsen: zodat ze gewoonweg de lucht inzweven en verdwynen in de stratosfeer!
rond elf uur naar de machine-kamer: teneinde my optenief in de rol van victor glorieux te zien te heisen, voor dat optreden aanstaande maandag, in geel. daarna de garage opgeruimd, daarna een sketch uitgeschreven voor nele bauwens, tentatief. nu hier deze blog weêr aanpakken - het is vier uur...
idris sevenans is ermeê bezig, integraal deze blog te bewaren op 'n externe schyf...
1 opmerking:
Dat geval van die peking eend herken ik uit mijn chaotische wedervaren, zij het met andere ingrediënten.
Ik geloof dat dergelijke situaties zich voordoen omdat het inherent is aan het karma van personen zoals jij en ik. Zelfs indien we er zelf helemaal geen fout aan hebben.
Een reactie posten