waar ik vorige week niet anders kon dan zeuren over hoe "zwaar" dit toneelprogramma wel niet was, "vier uur lang aan één stuk door staan gas-geven", kan ik heden, inmiddels, niet anders doen dan inzien dat ik deze arbeid, het zuiver fysieke betreffende, algeheel onder de knie heb; dus sinds vandaag ervaar ik deze job ineens zelfs als bepaald lichtvoetig; in een veilige en vertrouwde omgeving, en alleszins veel minder vermoeiend dan in je eentje een avondvullende voorstelling te moeten staan verzorgen in brugge. je kan zeggen "aldoor opnief diezelfde tien minuten, dat is toch heftig?"; maar in waarheid is dat juist ook wel easy.
de uitdaging is nog alleen zuiver esthetisch; die korte, beperkte tien minuutjes theater, die heb ik nu inmiddels exact honderd keren gespeeld, op twee weken tyd - en nog àltyd ben ik naarstig op zoek naar de perfecte frasering, de perfecte dosering, de perfecte choreografie. als je met een drill van 100 gigs zelfs iets van tien minuutjes nog niet op punt krygt - hoe moet een normaal mens dan ooit iets avondvullends voor mekaâr krygen??
maar in dat vraagstuk zit myn gehele drive, daarom juist doe ik dit zo graag. daarom ook ben ik zo bly dat ik er heden niet voor naar beverlo moet, of naar ieper of amsterdam. publiekswerving en/of management etc, interesseren me geen halve druif.
het spel is per sessie minder agressief en minder luidruchtig geworden. er is wel nog steeds datzelfde geweld, maar dat zit nu in een klein gebaartje hier, in een vreemd stukje intonatie daar... dat is vanzelf zo gelopen, maar maar goed ook, want er zitten telkens een paar erg jonge kindjes in de zaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten