jonathan druyts is present op humo's pop poll in het sportpaleis, en staat op het punt om guy mortier om het leven te brengen...
DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN
feuilleton in 40 afleveringen
door don vitalski
AFLEVERING 24
nog altyd ondernam die sterveling, officieel zodoende, by naam en voornaam, "guy mortier" hetende, helemaal niks. hy verroerde zich niet, hy verzon geen minste verdediging. dit alles hier ging dit te vlug, natuurlyk - voor beiden. vermoedelyk was jonathan druyts zich de ganse dag lang, wat heette "onderbewust", enigszins aan het verwachten geweest aan een zekere schermutseling - een geharrewar - en dàn pas die doodslag. daar bleek niks van aan, de tyd stond helemaal stil. en zodoende, vlak voor 'ie wilde doorsteken, voor 'ie wilde oversteken, doodsteken, begon jonathan, tot z'n eigen ontsteltenis, aan een zekere, kortstondige monoloog - eens zo vervreemdend, daar die andere d'r duidelyk maar bitter weinig van begreep. "luister," sprak jonathan. "geloof my, man - ik heb volstrekt niks tegen jou..." en hy bedacht: op een banaal oppervlakkige manier meenden-ik wel, en zei ik wel 'ns tegen vrienden, guy mortier, eender wie 'ie daarmeê dan ook kon hebben bedoeld, "niet te kunnen uitstaan"; maar deze erbarmelyke, oude, bange man: wat had die, in waarheid, wel niet verwezenlykt? - zo'n kolossale brok vlaamse cultuurgeschiedenis - dat zou men ook ten volle pas kunnen beseffen op zyn graf; humo's rockrally, humo's comedy cup, de zaak "notaris x..." en die gehele, specifieke vorm van humor, van recenseren -"maar," sprak jonathan nog meer, "ik heb... ik heb zeven jaar lang, acht jaar lang, voor de DOVO gewerkt! om daar explosieven onschadelyk te maken! shit, je weet niet wat er door je kop schiet, op zo'n moment! één seconde duurt een geheel jaar - met zo'n simpel, primitief stukje yzerdraad naar zo'n half uitgegraven landmyn - zelfs een soort kernbom heb ik ooit wel 'ns eigenhandig ontmanteld - op het eind van zo'n dag weeg je vyf kilo minder!! en denk je... denk je dat er ooit iemand voor my heeft willen applaudisseren?? he?? hoeveel mensen hun leven heb ik wel niet gered - en waarvoor?? voor 'n schouderklop, in het beste geval!! voor de slappe, laffe handdruk van een jaloers collega!! maar nooit één keer in het nieuws, nooit één keer in de humo ook niet!! of de standaard!! nooit zelfs maar één keer op jambers!!..."
dat kleine mannetje dat hy zo aansprak, scheen een zéér kleine buiging te willen ondernemen - duidelyk voortgedreven door ons instinct, lezers, dat ons, in regel, in tyden van nood, tot spontane foetushoudingen wenkt; ineenkrimpen - om te incasseren. maar: het momentum was weêr voorby. nu snapten-'ie die uitdrukking: dat een "momentum", effectief, "voorby" kon zyn...
aldus draaide jonathan druyts zich onverhoeds om, het broodmes nog steeds in den hoge - als leidde dit keukengerief, dat het was, een eigen bestaan, als renden-'ie dat mes gewoon achterna.
daar kwam nog een derde persoon hier binnen gestapt. byzonder herkenbaar - hoewel, van dichtby, een beetje dikker, een beetje meer pafferig dan jonathan dit zich zou hebben voorgesteld. in de deuropening, in het koortsachtige witte licht der TL-buislampen, reeds grypende naar zyn rits, maar nu waanzinnig hard opschrikkend, volstrekt in angst, taalloos naar jonathan naar omhoog kykend, was dit, beste lezers, luid en duidelyk bart de pauw die hier zyn opwachting voltrok.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten