ONS FEUILLETON

DE VLUCHT VAN

DE LEVENDE KANONGSKOGEL

feuilleton in  17 afleveringen

door don vitalski

7.

zonder het noodzakelyk zo te hebben gewenst, presteerde richard III, alias de levende kanonskogel, een zeventien of anders een achttien dubbele salto mortale - en wel op zo'n manier, dat het voor toeschouwers een vertoning zou hebben geleken. maar: hy wist niet wat er gebeurde. nadien pas, vermocht hy dit te reconstrueren: hy tuimelde, met zyn voeten eerst, een klein en smal maar tamelyk hoog balkonvenster tegemoet, op de zevende verdieping van wat eruitzag als een mooi, maar slecht onderhouden herenhuis - een dokters- of een notariswoning, maar dan van een dokter of een notaris aan lager wal. zo knalden-'ie als een échte levende kanonskogel dwars door een glasraam van allemaal kleine ruitjes. met een zekerheid van honderd procent zou 'ie helemaal zyn doodgevallen, mocht 'ie vervolgens niet, door de voorzienigheid, zyn terechtgekomen pal bovenop een fenomenaal hoog opgestapelde, onwezenlyk zachte kussenverzameling op een dubbelmatras, die, op eigen beurt dan weêr, pal bovenop een uniek opverende resort lag. "Oempff!!!..."

    hy knipperde met zyn ogen, zette zich een beetje recht - maar niet te bruusk, want: goed mogelyk, zo begreep 'ie, goed mogelyk was er in zyn lyf één en ander gebroken. vooral zyn onderrug deed krankzinnig veel pyn.

    "god," zo bedacht hy, "hoe vreemd..."

    met een stel kussens in zyn rug en met zyn voeten exact naar het voeteneind, geleek 'ie wel,  byna volmaakt, asl by toverslag tot een ziekenhuispatiënt geworden. "echt raar..."

    zyn blik viel door het kapotte balkonvensterraam - en, ja: daarbeneên, niet  voor zyn neus, maar wel vlak onder zyn neus, daar kon onze held inmiddels naar het circus kyken - niet, zoals daarjuist, als naar een totaaloverzicht, maar wel vanaf een zykant -"dus zo," dacht 'ie, "zo worden wy gezien," zo begreep 'ie. "zo zet het circus eruit, voor de gemiddelde buitenstander." en nog meer bedacht de levende kanonskogel:"dat wil dan zeggen, dat de buitenstander d'r totaal niks van kan begrypen. maar - da's ook geen wonder. en geen ramp." ja, nog méér dacht hy:"wat snap ik er eigenlyk zélf van? van dingen zoals ons afschietkanon, dat de kruiter wél begrypt? helemaal niks snap ik - maar: net zo lief ben ik ermeê tot hier geraakt; de wyde wereld in!"

    er bestond zelfs, beste lezers, een soort van liedje rond de figuur van richard III; en het refrein van dat lied ging als volgt:"hy was amper zeventien / hy wilde de wereld zien, de wyde wereld zien."

    hy probeerde zich nog méér te bewegen - maar: dat ging niet meer. pas nu drongen de pyn, de versplintering en de verlamming helemààl tot hem door. al vermocht 'ie wel nog, en gelukkig maar, zodanig met zyn nekbeen te draaien, dat hy zonder te veel moeite, de integrale slaapkamer waar 'e zich bevond, in zich kon opnemen.
    de beide gele schemerlampen, de hoge, smalle spiegelkast. de oneindige stapels kleêren overal rond hem. de splinters en brokken voorts, van het door hemzelf kapotgeslagen glasraam niet meêgeteld, was dit een uiterst behaaglyk vertrek, precies zoals onze held zich dit al die jaren had ingedroomd - nog vooral doordat dit, klaar en duidelyk, een vrouwenkamer betrof. vlak bezyden hem bleek een roze, geparfumeerde commode te zyn volgestapeld met oorringen, met soorten van lippenstift en met lange, melkwitte kousen, en witte, geplooide kanten handschoentjes. toch dacht de levende kanonskogel nu alleen maar:"en toch: ik kan hier niet blyven. ik moet hier terug weg! zo snel mogelyk moet ik terug in het circus zien te geraken!"

    waarom dan wel precies? dat kon hyzelf ook onmogelyk meteen verklaren. maar: zo voelden-'t voor hem aan. juist doordàt deze kamer zo knus was, was ze niet geschikt voor hem.

    hier nog meer, en nog meer radeloos, over nadenkend, hoorden-'ie vanachter de enige deur in dit vertrek, een lachende vrouwenstem dichterbykomen. vervolgens zag hy zelfs, beste lezers, de overdreven versierde, koperen deurklink naar beneên gemanoeuvreerd worden - en dan, nog steeds terwyl dat praten weêrklonk, dan ging die deur helemaal open.

WORDT VERVOLGD