deejays
ik heb het altyd tamelyk moeilyk met de lichaamstaal van onze hedendaagse deejays. ze staan aldoor aan knopjes te draaien, liefst zelfs aan twee knopjes tegelyk; maar intussen gebeurt d'r helemaal niks meê, wat zou er ook kunnen gebeuren? ja, plotsklaps krygen we belachelyk veel treble, da's zo'n ultra-afgezaagd effect; die muzak eerst geleidelyk aan op pynlyk scherp zetten, en daarna dan ineens zeer heftig alles op bas inzetten - maar: dit kan je toch geen vyf uurs aan één stuk door staan doen? dus dat met-die-knopjes-staan-draaien, dat is maar een lichaamshouding, een uitvlucht om te verbergen dat ze feitelyk/eigenlyk helemaal niks staan doen - hun enige alternatief: altyd dat wysvingertje in de lucht - een ongelooflyk deprimerend gebaar, parel op de kroon van het egocentrische individueel-dansen zoals dit ooit begonnen is in de jaren zestig. toen werther lotte leerde kennen (in 1774), was dit meteen doordat ze een partner-wisselende wals met mekaâr dansten, begeleid door een levend asemend strykers-orkest - dàt was muziek, dàt was passie en emotie en dans! het bal duurde net zolang: totdat, over de grasvelden, een zomer-onweêr losbarste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten