als je alleen maar gesneden groenten eet en slap en lauw fruitsap drinkt, kan je ook wel eens het risico lopen om, gedurig zelfs, last te krygen van wat heet winderigheid. ook daar hebben weinigen iets aan, de meesten appreciëren je lyfgeur niet. met als een gevolg dat ik na een paar weken, althans overdag, zelfs helemaal niks meer at. vanuit het motto: beter niks eten, dan de gehele dag scheten laten. dus: dat heette niet langer gewoon meer "diëten", maar effenaf "vasten"; om tien uur smorgens twee bananen en/of een rystwafel, en daarna niks meer, mooi tot laat savonds, negen uur ten vroegste.
en dat werd dus eigenlyk, per ongeluk, tot de kern myner gehele bezig-zyn: het cultiveren van dat zuivere honger-gevoelen. anorexia voor gematigden. we leven als een kip zonder kop; dwz:"dorst, dus drinken", "honger, dus eten", "jeuk, dus krabben"; hoe mechanisch, hoe plat en hoe onromantisch! en dit, terwyl er in schaarste natuurlyk een fenomenale kracht zit. hoe komt het, byvoorbeeld, dat myn broêr serge zo goed kan tekenen? dat komt doordat wy als kinderen van een zeer groot en arm gezin, het geld mankeerden om alle stripboeken te kopen die we graâg wilden hebben; met als een gevolg, dat we die boeken dan maar zélf moesten tekenen. schaarste noopt tot inzet. en daarom hadden wy met ryke kinderen in de buurt zelfs compassie.
wy eten, vandaag de dag, véél en véél en véél tevéél, dat is echt één groot en versuft verzuipen in futloze overvloed, zonder enige spanning, zonder enige meditatie, zonder een minste greintje dichtkunst. nu voelden-ik die wekker vanbinnen rinkelen:"honger! honger!" (vooral vanaf rond een uur of zes); maar: ik knipte die reactie door, dat banale commando dat uitroept:"loop dan naar de keuken! smeer dan nu die boterham!" die domme boterham... ik nam die honger waar - maar dan zonder meer, zonder die te lyf te willen gaan. en dan merkten-ik hoe die honger eigenlyk de gewaarwording was van een brandend schrapen; dwz ik voélde het gewoon gebeuren hoe, quasi onafgebroken, myn vet werd weggebrand. wat dus eigenlyk een gevoelen van genezing is.
wy eten, vandaag de dag, véél en véél en véél tevéél, dat is echt één groot en versuft verzuipen in futloze overvloed, zonder enige spanning, zonder enige meditatie, zonder een minste greintje dichtkunst. nu voelden-ik die wekker vanbinnen rinkelen:"honger! honger!" (vooral vanaf rond een uur of zes); maar: ik knipte die reactie door, dat banale commando dat uitroept:"loop dan naar de keuken! smeer dan nu die boterham!" die domme boterham... ik nam die honger waar - maar dan zonder meer, zonder die te lyf te willen gaan. en dan merkten-ik hoe die honger eigenlyk de gewaarwording was van een brandend schrapen; dwz ik voélde het gewoon gebeuren hoe, quasi onafgebroken, myn vet werd weggebrand. wat dus eigenlyk een gevoelen van genezing is.
natuurlyk heb ik geen de wevertje gedaan, en ook geen hermansje of geen crucketje - maar: zie toch maar eens het verschil: acht maanden geleden, vlak voor dat vasten aanving, en vorige maand, dus amper een halfjaartje later...
voor
na
Geen opmerkingen:
Een reactie posten