door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
aflevering dertien
Zigzag als een huppelend konijn dat een hagel van kogels achter zich aan krijgt, scheurde mijn autootje over het oneffen pad en door de straten. Pas ter hoogte van de snelweg naar Luik vond ik de nodige kalmte om me te bezinnen over mijn aanpak. Met de bedoeling allereerst mijn gezicht te fatsoeneren, reed ik een parking op met tankstation en openbare toiletten.
Ontredderd staarde ik zoals een vreemde naar mijn eigen ogen in de spiegel, alsof ik moeite had te geloven wie daar stond: een wijze of een dwaas. De beslissing over welke richting ik verder zou uitgaan, scheen me enkel nog meer aan het wankelen te brengen. Zoals een weggerold muntstuk op zijn kant. Natuurlijk kon ik bij de volgende afrit rechtsomkeert maken, in Saint-Hubert mijn auto op een verborgen plekje in de straat stationeren, me op gevaar af van mijn leven langs een omweg naar het bos wagen en, zoals een zich achter het struikgewas schuilhoudende stroper, geduldig op zoek gaan naar dat verweesd miauwende poesje. Maar als Kamiel de opdracht van zijn Boze Koningin echt ter harte zou nemen, dan was Pitou ondertussen voorzeker al een verzopen kreng. Hopelijk was hij zo vindingrijk dat jongske zulk ’n ellendig einde te besparen. Zoals zijn gezicht was gemolesteerd, zou het slechts een kleine moeite betekenen om er bij haar geloofwaardig mee voor de dag te komen hoe ongelukkig het voor hem door de schuld van zijn brutale bezoeker was afgelopen. Hij kon het bloed uit zijn neus verder laten stollen. Zijn Koningin uitleggen dat ik de drie jongen met geweld van hem afhandig had gemaakt.
Alvorens mijn weg te vervolgen, gooide ik de kitten van de kofferbak naar de achterste zitbank. Daarna haastte ik me in één ruk naar huize Hortensia.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten