door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
aflevering dertien 2
De hele tijd onderweg zat ik met een kringloop van terugkerende gedachten; wat niet betekent dat ik geen oog had voor de voorbijglijdende bomen of landschappen, of dat ik daardoor te weinig aandacht zou hebben voor het drukke verkeer. Schijnbaar willekeurig wipten die aandachtspunten van Kamiel naar zijn moeder en van Roosje naar mij. Daarbij kwam ik telkens tot het besluit dat Kamiels kijk op de werkelijkheid volledig verwrongen moest zijn. Maar in hoeverre zat ik van mijn kant juist? Als ik hem mocht geloven was ik, door mijn ongewone liefde voor de musical, het spoor nog meer bijster.
Och ja, misschien verschilden wij enkel van smaak, besloot ik. Waar in tegenwoordigheid van zijn Zwart absoluut geen lachje mocht opklinken, waren uitbundige vrolijkheid, grapjes en zelfspot om het Wit van mijn zovele rondvliegende slagroomtaarten juist aanraders voor het welslagen van een musical. Maar zoals Kamiel beweerde, zou al dat Wit, doorzichtig als het was, en hoe vaak en hoe raak je het meestal midden de smoel van een hoogwaardigheidsbekleder zag terechtkomen, me rapper de keel uithangen dan bij hem dat ernstige, ondoorgrondelijke Zwart.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten