door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
28.2.
Sneeuwwit stond voor lach en leed.
Scriptgirl Lucretia voor dans en plezier.
Het vraagteken liet me geen moment met rust. Vermoeiend.
Daarentegen streek de uitroep langs mijn gezicht, kortstondig, zoals een zalige zomerbries. Licht en bevrijdend.
Sneeuwwit sliep in mij. Ik beleefde haar levenslange droom met vraagteken.
Daarentegen bestond het uitroepteken uit een tastbare, uitnodigende derrière. Rond en reusachtig: een gekloven wereldbol waarvoor heel jongemannen me zouden benijden. Juist daardoor, en omdat de girl zich zo ongewoon rad en licht uit de bocht had laten vliegen, vroeg ik me af in hoeverre die andere jongemannen nog kans maakten. Mocht ik zeker zijn van haar woord, dan zou die wereldbol met wat geluk tot het einde van mijn dagen voor mijn neus blijven ronddraaien.
Maar wat is zeker? En wat is geluk?
En wat of wie droeg nu mijn voorkeur?
Hoe moest mijn leven verder?
Of bestond er nog een derde, oningevulde mogelijkheid?
Met die vragen zat ik, terwijl Lucretia, dit keer zonder uitroepteken, ongewild een gespreksflard als een zomerbries in mijn gezicht joeg: ‘Juist, het stond vanmorgen in De Standaard.’
Op dit moment had ik gewacht om tussenbeide te komen. Ik had de meisjes kunnen verrassen met de vraag wat er dan precies in de krant stond. Maar de gedachte dat die derde, nog oningevulde mogelijkheid evengoed een kans mocht krijgen, maakte dat ik plotseling op mijn stappen terugkeerde.
Van een nog in te vullen mogelijkheid zou je al gauw veronderstellen dat die leeg is. Maar niets is minder waar. Ik had altijd nog mijn architecturale creaties om mijn avonden en weekends te vullen. Geen vraag- of uitroepingstekens in dat geval, maar ook nul tijdverlies!
Daar moest ik toch wel eens over nadenken. Ik spoedde me naar een krantenwinkel.
Door de uitstekend op Kamiel lijkende robotfoto op pagina drie, had ik hun nieuwtje direct bij de kraag.
‘Hoogleraar op nippertje aan dood ontsnapt. Dader, jongeman met rosse baard, spoorloos.’
Terwijl hij zijn hondje uitliet, was het slachtoffer H.M. op straat aangevallen. Gezien de blauwe sporen rond diens nek ging het om een wurgpoging, welke door tussenkomst van een toevallige passant nipt kon verhinderd worden. De hoogleraar werd niet bestolen. Vermoed wordt dat een gebuisde student met hem wilde afrekenen.
Dat het hier om een kabouter ging, daar had ik het raden naar.
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten