door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
29.
Schommelend tussen het vraag- en uitroepteken had ik de volgende zondagnamiddag mijn andere mogelijkheid, die ik volop bezig was verder in te vullen, thuis voor een poosje onbeheerd achtergelaten. Ofschoon niet uitgenodigd, leken de koekjesvriendinnen mijn komst vanzelfsprekend te vinden. En zie, dit keer ging het er nog uitbundiger en feestelijker aan toe dan vorige keer! Wellicht omdat ik ter introductie twee flessen witte wijn had meegebracht, waarvan wij er direct een ontkurkten. Het maakte ons zingen en dansen ongedwongener. Of anders kwam het doordat de meisjes thuis weer een week elke dag vlijtig hadden geoefend. ‘Accentuate the positive’ ging zo vlekkeloos, bracht mij in zodanige droomtoestand dat ik ’t gevoel had dat Jeannette reeds op het podium van de nokvolle Arenberg stond.
Met een vrolijk, onbekommerd Roosje in mijn gezelschap beleefde ik de tijd van mijn leven. Echt waar! En graag had ik dat zo nog lang laten voortduren. Maar toen kwam het ogenblik dat Lucretia de tweede fles ontkurkte en ons vroeg de lege glazen wat dichterbij te brengen. Roosje en Jeannette namen een stoel en toen Lucretia de glazen had ingeschonken waarna het toasten begon, nam zij, en wat noodgedwongen ten laatste ook ik, een zitplaats.
Aan Sneeuwwits blijde gezichtje te oordelen waren Kamiel en zijn Boze Koningin ver uit haar gedachten. Wij zaten zo dicht tegen elkaar aan dat onze knieën elkaar raakten. Eén glas nog en wij zouden de grootste moeite krijgen om niet in elkaars armen te vallen. Dit keer niet om elkaar te troosten, zoals al eerder was gebeurd, maar uit blijdschap, bij het besef dat we waren uitverkoren om elkaar te vinden voor de musical van ons leven. Dit geluk was van korte duur.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten