filmbespreking

darkest hour

je kan een autostrade naar de hel plamuren met citaten en gezegdes van churchill; wat een reden is waarom ik geen fan kan zyn van dit icoon, ik hààt citaten-boekjes, als lezer wordt je erdoor in de positie van het brave schaap gedrukt. maar gelukkig laat deze film uit 2017 ook erg goed de blunderaar in churchill zien (tydens de eerste wereldoorlog was die man een farce...), en bovendien laat de film ook de twyfelaar zien, en de kwetsbaarheid van die oude mens... het acteerwerk van deze hoofdrol zelf is tamelyk verpletterend, en wel zelfs in graduele mate, dwz: hy wordt alsmaar indrukwekkender in de loop van de film... ik denk echt, lezers, dat ze gedraaid hebben in de volgorde van het eindresultaat... de photografie is ook monumentaal.

    myn tenen krulden pas, onverwacht, na één goed uur; wanneer churchill zich in een vliegtuig weet, en door een raampje naar beneden tuurt; dan zien we, van bovenaf, in een glydende beweging, een mensenmenigte die wordt geëvacueerd; die glydende beweging gaat zo absurd trààg, dat je dit NOOIT op die manier zou kunnen waarnemen vanuit een vliegtuig, zelfs een eend zou aan deze traagheid naar beneden vallen. dus dat is totaal knullig. voorts wordt er, voor specifiek het laatste kwartier van de film, volle bak ingezet op patriottistische volkskitsch; juichende massa's figuranten by opzwepende vioolmuziek en kitscherige camera-travels, een geëmotioneerde secretaresse, een applaudisserende tegenstander. doodjammer!! de eerste 100 minuten waren best steengoed - en dan dàt!...

    om die reden is het levensgevaarlyk om naar films te kyken. voor dit soort van peperdure films worden er twee of drie eindes gemaakt; een soort "testpubliek" mag dan kiezen welk einde ze het beste vinden. je komt er gegarandeerd bekocht weêr van uit de cinema; en van je leven, dat op zich al zo kort is, zyn er dus nog maar eens een paar uurs afgepakt.

    onvergeeflyk!!