door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
Dat gevoelens gehoorzamen aan woorden, en gevoelens op hun beurt de proporties van natuurlijke feiten er gewichtiger doen uitzien dan ze zijn, hoefde ik de hoofdfiguur van mijn musical, - dit met slagroom gebeeldhouwde koekje aan de lopende band, - niet uit te leggen. Vanaf hier betrad ik voor de tweede keer al vandaag een vorm van eindeloze leegte. Mijn laatste mogelijkheid. Een uitkomst die nergens heen leidt en zonder verhaal is. Blij of opgetogen kon ik me niet noemen. Daarvoor was ik te treurig, maar ook te humeurig, geprikkeld als ik was door Sneeuwwits blindheid, - haar diepe slaap.
De cadans van mijn eenzame voetstappen drong tot me door. De lichten van de passerende auto’s en hun schijnsels op het natte wegdek dreven me naar de leegheid verder. De regen op mijn hoofd was te ruiken. Mijn handen diep in de zakken bevoelden het metaal van sleutels. Links die van het kantoorgebouw dat ik vanavond als laatste had verlaten. Rechts mijn huissleutel. Verder gebeurde er niets dat de moeite waard heette om na te vertellen.
‘Jazeker, wij kenen dat gevoel! Zijn op de hoogte,’ zo zouden de gemiddelde luisteraars me het spreken beletten. ‘Het gebeurt dat wij ook al eens door dergelijke donkere, regenachtige straten lopen. Meestal wél onder een plu. Niettemin kunnen wij ons jouw gewaarwordingen best voorstellen. Wat niet wegneemt dat we bij lange afstanden of bij onaangenaam weer zoals vandaag, er de voorkeur aan geven bus of tram te nemen, of zelfs een taxi aan te houden. Het bespaart ons ook een hoop tijd die wij liever spenderen aan een veelbelovend verhaal met tal van gewaarwordingen die onze voorkeur genieten, begrijp je? Dit neemt echter niet weg dat wij ook al eens behoefte hebben aan ‘n ommetje. Volgens de dokters zou het bevorderlijk zijn voor de bloedsomloop. En de verlatenheid helpt inderdaad ook wel om je hoofd helemaal leeg te maken. Gegroet, beste wandelaar!’
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten