HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
33.
Door zijn bord wat voor zich uit te schuiven, gaf Kamiel te verstaan als eerste met de soep klaar te zijn. Hij keek me recht in de ogen.
‘En hoe gaat het tussen jullie?’ Met deze woorden wist ik ineens wat hij tijdens de algemene stilte gedurende het lepelen in zijn gedachten had. Roosje en ik zaten beiden naast elkaar aan de overkant van tafel.
De vraaguitval schoot een levensgevaarlijke pijl af, recht op doel, dat zeker. Ik was er niet op voorbereid. Daarom stelde ik het zeer op prijs dat Roosje in mijn plaats het woord nam.
‘Elke zondag gaan we bij Lucretia zingen. Jeannette is daar ook. Je kent haar wel. Zij begeleidt ons op de nummers van haar revue, aanstaande vrijdag in de Arenbergschouwburg.’
‘En verder niets? Nog steeds geen betrekkingen?’
Had hij het over seks? ‘Wij zijn de beste maatjes. Dat zeker!’ kwam het van mijn kant.
‘Ja, voor jou is het leven één onophoudelijke musical! Altijd geweest!’
‘Ook architectuur wekt mijn belangstelling!’
‘’t Is waar, zo zit iedereen wel met een of andere richting die onze dagen een doel geeft. Gelukkig maar!’
Ik had de indruk dat Kamiel mijn passie op gelijke hoogte wilde brengen met zijn levensgevaarlijke obsessie voor de Boze Koningin, wat ik liefst had willen tegenspreken. Maar feiten naast zich neer te leggen, zou wat hebben van ontsnappen langs een valse route. Juist omdat ik daar zo stond, met de mond vol tanden, weerloos met de rug tegen de muur, richtte ik me tot Sneeuwwit, verhief mijn stem en begon met de moed der wanhoop te zingen. Het herinnerde me aan mijn eigen woorden, die avond toen zij met haar patatgezichtje aan mijn deur stond: ‘Als je leven je lief is, zing! Zing het uit!’
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten