ik was in een swingend galerytje dat zometeen een opening ging hebben. bert lezy kwam binnen met een werkje: een kitcherig koperen beeldhouwwerkje, dat door hemzelf vakkundig was opengesneden en herplooid tot een soort edelhert. hoeveel kost dit eigenlyk? hy zei nogal een dure prys, iets in de 3.000 euro, waar ik wel begrip voor had maar dat kon ik my alleszins niet permitteren. wat later stroomde er volk toe en toen was het de bedoeling dat ik hier een optreden zou doen. ik werd aangekondigd door een slecht werkende microphoon in de hoek. ik dacht: ik zal dit wel akoestisch proberen te doen. één enkele dame bleef gewoon voortsnateren, ik dacht: die zal wel ophouden zometeen. doch in tegendeel; niémand, zo bleek, had zin in deze gig en ik werd dus ongeveer uitgejouwd. ik zeg: sorry mensen ik wou my écht niet opdringen, ik was hier gewoon besteld!! verdomd - dit is hier gewoon één grote bullshit!" met dat letterlyke woord "bullshit" werd ik wakker. aldus werd ik té vroeg in de morgen wakker, bedenkend: niet alleen wil ik dit soort ervaringen nooit meer hebben, ik wil ook zelfs dit soort dromen nooit meer. (het ding is, daar valt niks aan te doen. ik moet my zuiver en alleen maar richten op myn uitgesproken fans - dat zyn er tamelyk weinigen, maar ze bestaan wel degelyk; als ik myn kop zou laten hangen, dan zou dat echt beledigend zyn tegenover al die onnoembaar vele mooie, goedhartige dingen die al die mensen al allemaal gedaan hebben voor my.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten