een mooi voorval van regeneratie, byzonderlyk van het inzicht hoe kinderen ons wel degelyk weten voor te bereiden op onze eigen, gelukzalig makende sterfelykheid...
mollie had, om haar prenten in op te bergen, dringend een grote, kartonnen envelop nodig; het enige dat ik, diep in myn laden, kon aantreffen, was een envelop met daarin schetsen van myzelf - betreffend, by nader inzien, een toneelwerk voor theater froufrou, iets van nu mooi weêr 17 jaar geleden. ik haalde die schetsen eruit, om de omslag aan myn dochter te overhandigen, die d'r meteen meê naar d'r kamer snelde.
de schetsen zelf, in myn handen, deed ik aanstonds by het oud papier, zonder verpinken - ik mag er wel byzeggen, dear bloggers, dat die aantekeningen zéker niet overdreven boeiend konden wezen, suf byeengekrabbeld en nooit, ooit, tot veel hebbende voortgeleid - zy het toch wel, alles byeen, een stevige 200 grote bladzyden.
maar dàt is dus de richting van de wereld; het gebeurt soms, lezers, dat een briefomslag van een méér gedurig belang schynt dan de brief die er misschien ooit in zat...
maar dàt is dus de richting van de wereld; het gebeurt soms, lezers, dat een briefomslag van een méér gedurig belang schynt dan de brief die er misschien ooit in zat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten