gast-auteur

PORTRET VAN DE AARDBEIENPLUKSTER ALS JONGE VROUW

door robertus baeken, vanuit de aarbeienvelden.

1.
‘Morgen zullen we allemaal doodgaan,’ zegt Francis. Maar vandaag schijnt de zon en ik zou wel willen zingen! Mieke voelde haar mond vertrekken voor een wilde uitbarsting. Maar zingen? Hoogstens ontsnapte wat innerlijk gefluister, - ‘een kinderlijke buiteling,’ zoals Francis haar emotie zou uitleggen. Volgens hem fladderde in haar een gekortwiekt vogeltje rond. ‘Ik zie hoe je ouders de schaar aan je vleugels zetten!’ Met deze vinger op haar wonde, had hij het over de bittere noodzaak om zich van alle invloeden te ontdoen, wilde zij ooit vrij en zelfstandig worden.

   Morgen zullen we allemaal doodgaan! Niettemin kwam het Mieke voor dat er volop reden was tot vreugde. Haar blik peilde het onmetelijke blauw. Voorbij de overkant van het kanaal, - die ochtend een lint van glad zilver, nauwelijks zichtbaar tussen het opgeschoten onkruid langs de oevers - strekte het land van haar kindertijd zich uit. Vette weiden, korenvelden, een torenspits, eeuwenoude loofbomen aan de horizon. En bezijden een jong plantsoen: de serre, de boomgaard van haar ouders en de akkertjes die zij bebouwden. De wind streelde haar voorhoofd. Een groot insect gonsde langs haar oren.

   Dit alles lijkt tijdloos en onschuldig, zegt Francis. Maar hoelang nog? De aarde is ten dode opgeschreven. Kijk naar de steden: zij misgroeien zoals de mens misgroeit. Het hoofd verwijdert zich van de handen en de geest wordt niet langer bevloeid. Hij sterft af! De mens wordt een robot. En uit verzet omdat hij zo geworden is, uit haat tegen het machinale leven waartoe hij zichzelf heeft veroordeeld, - want hij vermag dan wel veel te bedenken en uit te vinden: de trots om zijn prestaties vervult hem tegelijk met waanzin, - zal hij zich uiteindelijk tegen zijn eigen wereld keren en met woeste drang vernietigen wat hij zo minutieus heeft opgebouwd. Na de vervuiling, de kap van het regenwoud, de zure regen, volgen de oprukkende woestijnen, klimaatsveranderingen, kernoorlogen. De groene aarde wordt een zwartgeblakerd massagraf!

    Vandaag geen nare voorspellingen! Mieke wilde enkel op hem wachten. De benen gespreid over haar fiets, en met gedachten willoos drijvend als het vee in de malse weiden, herbeleefde zij haar kinderjaren. Beelden met veel zon. De geuren en vreedzame geluiden van staldieren.

    Wat gek om zo geboeid naar Francis te luisteren, naar zijn gedachten, - want daarin geloofde zij hem onvoorwaardelijk, - die zij als eerste vóór iedereen van hem te horen kreeg. Later zou hij een man van de wereld worden. Gewichtige mensen zouden ademloos naar zijn opzienbarende ideeën luisteren. ‘In alle ernst mijne heren, het wordt de hoogste tijd om redelijk te zijn! Rekening houdend met wat wij onder denken moeten verstaan, zeg ik: wij hebben nog nooit gedacht!’

WORDT VERVOLGD