GAST-AUTEUR

PORTRET VAN DE AARBEIENPLUKSTER
ALS JONGE VROUW

door robertus baeken, vanuit de aarbeienvelden

4.

‘Want wat is macht anders dan een bouwsel in de collectieve fantasie? Het gevaar als je te vertrouwelijk zou worden, bestaat immers hierin dat je het gezag van nabij leert kennen en daardoor gaat inzien dat het op niets is gebaseerd, zodat dit psychologisch bedrog vanzelf als een kaartenhuisje in elkaar stuikt.’ Francis dacht weer na. ‘Je zou met eender wie op voet van gelijkheid moeten staan. Om te beginnen met je ouders. Of heb je hen al over mij gesproken?’

   ‘Nnnee!’

   ‘Had ik niet moeten vragen. Jij zult nooit een groot meisje worden, hé?’

   ‘Als je nog een week kan wachten… Tot alle aardbeien geplukt zijn!’

   ‘Precies daarom zou het goed zijn het nieuws niet langer uit te stellen; juist nu ze twee handen meer kunnen gebruiken! Het is nu of nooit! Zal ik vanavond komen?’
    Dat Francis zich als hulp zou aanbieden, ervoer Mieke als een levensgevaarlijke bedreiging. Naast de verwondering op het gezicht van Va, de achterdocht op het gezicht van Moe! Reeds voelde zij de verlammende uitwerking van hun onderzoekende blikken. Daarnaast kon zij niet omheen een zekere schaamte. Wat zou Francis van haar ouders denken? Van deze eenvoudige, hardwerkende boer en boerin? Hoe zou hij het bijvoorbeeld opnemen bij zijn bezoek aan het ‘huiske’ in de tuin - wat tijdens de pluk vroeg of laat onvermijdelijk zou zijn - daar die afgebladderde houten plank met rond gat aan te treffen, in plaats van een reukloze, porseleinen pot, zoals bij hem thuis?

    ‘Goed, ik zal het er straks over hebben! Zeven uur? Loop maar recht naar de serre!’

    Eenmaal zover, voelde Mieke zich opgelucht. De stammen van een rij loofbomen tussen het fietspad en de weg gleden aan haar blik voorbij. Zonnestralen schenen door de kruinen en weerkaatsten bij elke passerende wagen lichtflitsen op het koetswerk. Ondanks zijn groot gelijk wilde ze dat haar vriendje zich in zijn sombere voorspellingen vergiste. Zij wilde er niet aan denken wat de mensheid boven het hoofd hing. Hardnekkig bleef ze vasthouden aan zoiets als een goddelijke genade: het onverwoestbare geloof dat haar leven ondanks alle schaduwzijden toch vervulling kan betekenen.

WORDT VERVOLGD